Λόλα να μια Λάμπα,πάρτη κι ας καίει...τζάμπα

[Ν.Κ.]

Να μιλάς για τον εαυτό σου μόνο.

Εντάξει, για καθαρά μουσικούς λόγους πήρα σαμπ, φρόντισα τον χώρο και έφτιαξα πολυκαναλο
Για να απολαμβάνω περισσότερο την μουσική και να παιδεύω λιγότερο τον εγκέφαλο μου.
Εσύ αντιθέτως τον κουράζεις πολύ κατά την ακρόαση και μετά από μια ώρα δίνει εντολή να το κλείσεις το ηχοσύστημα.

 

[Petros_Dalipis]

View attachment 346113

Πράσινο ουρανό ρε; Θα μας τρελάνεις;
Που είναι η αληθοφάνεια, η φυσικότητα;
Νταβίντση είσαι για δέσιμο.
Ακόμα και ο Μπομπ, πιο ωραία έκανε τα δέντρα.
Εν τω μεταξύ, τα φρύδια που πήγαν; Τα ξέχασε;

Στην αναπαραγωγή όμως, έτσι πρέπει να το βλέπεις. Έτσι τό'φτιαξε, τι να κάνουμε τώρα, αυτός ήταν ο Λεονάρντο.

Άμα της βάλεις φρύδια, τη χαλάς.

Ο χαϊεντάς, θέλει να της βάζει φρύδια, να του "αρέσει". Δε το αφήνει ως έχει, το αλλοιώνει.

Έτσι μου αρέσει εμένα να τη βλέπω.

 

[MakisGer]

Έτσι μου αρέσει εμένα να τη βλέπω.
View attachment 346131

Ποιο πολύ. Πάλι πράσινο ειναι το πίσω, κάντο μπλέ

 

[Petros_Dalipis]

Δεν προλάβαινα πριν. Είπαμε να κάνουμε ένα αστείο, δε χρειάζεται να το τερματίσω.

 

[Faidros Barlas]

Και καλά κάνει.

Αυτός φτιάχνει μουσική, κάνει τέχνη.

Εγώ δε κάνω τέχνη στο σπίτι μου, απλώς αναπαράγω πιστά την δική του τέχνη.

Μπερδεύεσαι σε παιδικά προβλήματα..

Εγώ φέρνω στο σπίτι μου με ευλάβεια αυτό που δημιουργεί αυτός, σε συνεργασία με τους μουσικούς.

Δεν δημιουργώ εγώ, απλώς αναπαράγω με τη διαθέσιμη τεχνολογία ένα υψηλής αξίας δημιούργημα, χωρίς να το αλλοιώνω.

Ομοίως σε ένα πίνακα ζωγραφικής, δεν θα δημιουργήσω εγώ τη Τζοκόντα, ούτε ο δημιουργός της δε θα ασχοληθεί με τα τεχνικά χαρακτηριστικά της μπογιάς, την έφτιαξε όπως γουσταρε, αγέλαστη και πράσινη, ο καλλιτέχνης. Εγώ παίρνω ένα άψογα καλιμπραρισμένο σκάνερ, κι ένα άψογα καλιμπραρισμένο εκτυπωτή, με χαρτί υψηλής ακρίβειας στην ανάλυση χρωμάτων, και φτιάχνω ένα πιστό αντίγραφο της Τζοκόντα, να το χαίρομαι στο σπίτι μου, όπως σκατά τό'φτιαξε ο ημίτρελος αυτός καλλιτέχνης.

Και βεβαίως, είναι μικρής σημασίας αυτό που κάνω, διότι οποιοσδήποτε φίλος της τέχνης, μια χαρά θα συγκινείται και θα απολαμβάνει σπίτι του ένα αντίγραφο της Τζοκόντα, ακόμα κι αν αυτό είναι σε ένα γυαλιστερό χαρτί εκτυπωμένο, χωρίς καμία τρελή πιστότητα στα χρώματα του αυθεντικού, και σε λάθος μεγεθος.

Όπως έχω ξαναπεί, η πιστότητα αναπαραγωγής, δεν συνδέεται με την απόλαυση του έργου. Δε συνδέονται αυτά, είναι διαφορετικά ζώα.

Και εννοείται, πως ο ποιητής του έργου, δε συνδέεται με κανένα τρόπο με την τεχνολογία της πιστότητας αναπαραγωγής.


ΥΓ.
Αν τυχόν ήξερε ο Bob Clearmountain αυτά που ξέρω εγώ, τοτε ως παραγωγός/μηχανικός ήχου/μαστεράς και σε συννενόηση με τους μουσικούς, θα μας έδινε ηχογραφήσεις της προκοπής, με πραγματικά άριστο μπάσο, με τα πιατίνια των ντραμς να είναι φουλ στην αληθινή τους μεταλλική χροιά, και με δυναμικό εύρος πάνω από 20 dB στην ηχογράφηση. Αλλά φούτσες ηχογραφήσεις μας έχει δώσει, με μόνο στόχο να παίζουν καλά στο ραδιόφωνο και στα ηχεία στο αυτοκίνητο, και με @ρχίδγια μπάσο, πετσοκομμένο.

Ο παπάρας ο Μπομπ. Σεμινάρια θέλει να του κάνω, για υψηλή πιστότητα ήχου, για έκταση στο φάσμα, για χαμηλές ολικές αρμονικές παραμορφώσεις, για χωρική πληροφορία, για μπάσο και για δυναμικό εύρος. Άσε που πρέπει να τον βάλω κάτω να μάθει να κάνει ιμερσιβ ηχογραφήσεις της προκοπής. Τον π@πάρα, που μας έχει αφήσει με μ@λακιες ηχογραφήσεις των Rolling Stones και Simple Minds ως Roxy Music.
Ηχογραφήσεις γτπκ.
Εντάξει, μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας τα έργα τόσο μεγάλων συγκροτημάτων, αλλά από τεχνικής σκοπιάς, σε κάθε παράμετρο ξεχωριστά, πες στο δυναμικό εύρος, και εν γένει σε όλες τις παραμέτρους υψηλής πιστότητας ήχου, οι εν λόγω ηχογραφήσεις είναι για να του κάνεις μήνυση.

Αυτοί ας πούμε, κάνανε πολύ καλύτερη δουλειά:

View attachment 346110

Κι έχει παλιές ηχογραφήσεις, είτε τζαζ είτε κλασικής είτε δεξερωγωτι, που και σήμερα στέκονται πολύ δυνατά, με πλούσιο ηχητικά περιεχόμενο, με μεγάλο δυναμικό εύρος, με έκταση στο μπάσο, με περισσή αληθοφάνεια.

Ομοίως στη ζωγραφική.

Τώρα δες και πες δηλαδή:


View attachment 346113

Πράσινο ουρανό ρε; Θα μας τρελάνεις;
Που είναι η αληθοφάνεια, η φυσικότητα;
Νταβίντση είσαι για δέσιμο.
Ακόμα και ο Μπομπ, πιο ωραία έκανε τα δέντρα.
Εν τω μεταξύ, τα φρύδια που πήγαν; Τα ξέχασε;

Στην αναπαραγωγή όμως, έτσι πρέπει να το βλέπεις. Έτσι τό'φτιαξε, τι να κάνουμε τώρα, αυτός ήταν ο Λεονάρντο.

Άμα της βάλεις φρύδια, τη χαλάς.

Ο χαϊεντάς, θέλει να της βάζει φρύδια, να του "αρέσει". Δε το αφήνει ως έχει, το αλλοιώνει.

Ακόμα και η κατ' οίκον αναπαραγωγή οποιουδήποτε έργου τέχνης με βάση τους "κανόνες της υψηλής πιστότητας αναπαραγωγής" (το υψηλής ή ευτελής καλλιτεχνικής αξίας είναι έτερο ζήτημα και πάντως απαιτεί την επίκληση άλλου τύπου κριτηρίων που υπάγονται στην Αισθητική) δεν εξαρτάται μόνο από το κατά πόσον επιθυμώ ο ίδιος την απαρέγκλιτη εφαρμογή τους, παίρνοντας διαζύγιο από την μπαλαφάρα της οντιοφιλίασης, αλλά επίσης από το διαθέσιμο προς τούτο μπάτζετ μου, την γενικότερη οικονομική κατάσταση μου και, το κυριότερο, το αν τυγχάνει να ζω σε μία περίοδο που η τεχνολογική εξέλιξη έχει αρθεί στο επίπεδο που επιτρέπει την πιστή αναπαραγωγή του "αυθεντικού" έργου χωρίς σημαντικές αλλοιώσεις, πράγμα αμφίβολο ακόμα και στην σημερινή, εξαιρετικά προηγμένη ως προς το όντιο, εποχή μας.

Κάτι που δημιουργεί εν τω μεταξύ νέα προβλήματα και ανησυχίες (παιδικές ασφαλώς!) εφόσον αν τα όρια ανάμεσα στο ορίτζιναλ δημιούργημα και την κόπια του εξαλείφονται, τότε τι απομένει από το αυθεντικό έργο ως κανονιστικό πρότυπο και υπόδειγμα; Ο άμοιρος ο Μπένιαμιν είχε καταλάβει ήδη από την δεκαετία του '30, αν όχι πιο πίσω, στο"Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του", ότι η τεχνολογική δυνατότητα μαζικής αναπαραγωγής του έργου τέχνης καταστρέφει την "αύρα" του, όπως έλεγε ο ίδιος, πράγμα που σχετίζεται άμεσα τόσο με την αισθητική απόλαυση που αντλεί κανείς από αυτό (την οποία θεωρείς ως βασικό κίνητρο για την τήρηση των κανόνων πιστής αναπαραγωγής) όσο και με την ίδια την καλλιτεχνική δημιουργία την οποία ανατροφοδοτεί αρνητικά ή θετικά. Αυτά βέβαια όλα σε μας είναι δοσμένα, αλλά σε μία όχι και τόσο μακρινή εποχή, το μόνο πράγμα που ήταν δυνατόν να αναπαραχθεί μαζικά από ένα έργο τέχνης ήταν οι παρτιτούρες του, και αυτές ακόμα σε περιορισμένα συχνά αντίτυπα.

Παραπέρα και σε ένα άλλο επίπεδο, τίθεται το ερώτημα: αν όπως διατείνεσαι, αυτό που κάνεις ακολουθώντας ο ίδιος την υψηλή πιστότητα αναπαραγωγής είναι "μικρής αξίας και σημασίας" (με την απόλαυση του έργου να μη σχετίζεται με το πόσο πιστά αναπαράγεται αυτό), τότε γιατί ασχολούμαστε με τη ρημάδα τη υψηλή πιστότητα in the first place? Γιατί τίθεται ως απαρέγκλιτο κανονιστικό ιδεώδες εδώ και αλλού; Γιατί μία ηχογράφηση ενός έργου που εμπεριέχει συχνά πολλά στοιχεία τυχαιότητας, εμποδίων, αναποδιών και με τους εκτελεστές να μην βρίσκονται πάντα κατά τη διάρκεια της στην καλύτερη τους φόρμα ή με τον βλάκα τον μαστερά σαν τον Clearmountain να τους χαντακώνει με τις ατυχείς επιλογές του, γιατί αυτό είναι το πρότυπο το οποίο ο κάθε μουσικόφιλος καλείται να αναπαράξει πιστά στο σαλονάκι και τη κρεβατοκάμαρα του; Γιατί να μην πούμε πως, με τον ίδιο τρόπο που η επιστήμη συζητάει σοβαρά το ενδεχόμενο της ύπαρξης ενός άπειρου αριθμού παράλληλων συμπάντων (το multiverse πιά έχει γίνει κοινός τόπος), έτσι και ένα έργο τέχνης δεν έχει μία και μοναδική ορίτζιναλ εκδοχή αλλά μία απειρία εκδοχών και αναδημιουργιών, τόσων όσοι και οι κάτοχοι του εκάστοτε δίσκου και τα ακουστικώς ιδιαίτερα δωμάτια τους! Αυτό είναι άμεση συνέπεια της προηγούμενης παραγράφου, δηλαδή της δυνατότητας μαζικής αναπαραγωγιμότητας του.

Εκτός αν το ζήτημα είναι ο υποτιθέμενος "σεβασμός" που πρέπει να επιδεικνύουμε στο δημιούργημα, φροντίζοντας να μην το αλλοιώσουμε, διότι διαπράττουμε κάποιο ανοσιούργημα διαφορετικά (ήδη χρησιμοποιείς τη λέξη "ευλάβεια", βλέπω, άρα είσαι ριγμένος σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο άθελα σου). Μα να που αυτή η αλλοίωση μπορεί να είναι σκόπιμη και να αποτελεί μία νέα καλλιτεχνική παρέμβαση με τη σειρά της, όπως (και για να μείνω στο παράδειγμα σου της Μόνα Λίζα), στην περίπτωση του Ντυσάν που όχι μόνο της προσέθεσε ένα μουστάκι (και μιλάμε για μία πιο φθηνή και από χαρτί υγειας εκτύπωση του έργου!) αλλά δεν παρέλειψε να γράψει κάτω τα αρχικά L.H.O.O.Q που αν διαβαστούν γρήγορα στα γαλλικά σημαίνουν ότι η Μόνα Λίζα έχει έναν καυτό κώλο!

Βεβαίως, ο αντίλογος είναι πάντα ότι αυτοί κάνουνε τέχνη και εμείς όχι, αλλά μήπως τελικά αυτή είναι η λύση για να ξεφύγουμε από τις αιώνιες γελοίες διαμάχες ανάμεσα σε καλωδιολάτρες και καλωδιοφάγους; Μήπως να ξεκίναγες να ζωγραφίσεις και εσύ υπό την καθοδήγηση των εκπομπών του Bob Ross για να μην ασχολείσαι νυχθημερόν με Τρίνοφ, bass management και λέιζερ μέτρησης της απόστασης των ηχείων από την MLP;

Άσε τον κακόμοιρο τον Clearmountain, μιά χαρά ηχογραφήσεις είναι αυτές και δη με αρκετό δυναμικό εύρος σε σχέση με τη λαίλαπα των loudness wars που ήρθαν μετά! Και το Άβαλον των Ρόξυ μιά χαρά καλογυαλισμένος δίσκος είναι, ισορροπημένος συχνοτικά, και το μπάσο του έχει και όλα. Το ζήτημα δεν είναι αν ο εκάστοτε δίσκος συμμορφώνεται προς τα διαστημικά στάνταρ που έχει θέσει η Ντόλμπυ (και τα οποία αρέσκεσαι να χτυπάς με μανία στις κεφάλες των ανυποψίαστων) αλλά αν η δεδομένη παραγωγή ταιριάζει ηχητικά με το υλικό και τις συνθέσεις και τον χαρακτήρα του συγκροτήματος. Τα άλλα είναι για τεχνοφρίκουλες, μηχανάκηδες, οπαδών των "αντικειμενικών μετρήσεων" που μόνο τέτοιες δεν είναι, αφού δεν κατάλαβες από την αρχική μου παρέμβαση ότι το νόημα της ήταν πως τα "δεδομένα" υπάγονται στις υποκειμενικές και όχι τις αντικειμενικές παραμέτρους με τον ίδιο τρόπο που το χρώμα δεν είναι ιδιότητα του αντικειμένου αλλά του υποκειμένου που το αντιλαμβάνεται! Επιστημολογικά μιλώντας πάντα..

Δεν τους φοβάμαι τους audio people.

Το αυτό θα συνέβαινε εάν ζούσαμε στην χώρα του Βλαδίμηρου του Λένιν. Δεν θα μας απασχολούσε καθόλου το Οντιο
Θα πάρω τον τζάμπα μάγκα να πάμε να ζήσουμε εκεί

Στη χώρα του Βλαδίμηρου του Πούτιν πάντως, το χόμπι του χαϊφιντελίστα ζει και βασιλεύει με πρώτους διδάξαντες τον ίδιο και τον Μεντβέντεφ, όπως καταδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας η κάτωθι φωτογραφία:

Αν και με μπομπινόφωνα και καυσόξυλα Χάρμπεθ δεν πας μακριά πουτινάκο, σιγά μη πάρεις και το Κίεβο!

Ελπίζω το "τσάμπα μάγκας" να μην αναφέρεται σε μένα, γιατί μου είναι πραγματικά ακατανόητος ως χαρακτηρισμός εν προκειμένω. Εκτός αν βλέπεις κάτι που δεν βλέπω στα όσα γράφω.

 

[marlboro]

Δεν είναι Harbeth.