Μόναχο...κατόπιν εορτής

[costas EAR]

Ενω αμα το βλεπεις στην τηλεοραση ειναι αληθινο...!

Ενώ άμα δε βλέπεις τίποτα, γίνεται αληθινότερο.

Ο πέρα για πέρα αληθινός δικαναλος ήχος χωρίς σαμπ στο σαλόνι.

 

[Dimifoot]

Ο πέρα για πέρα αληθινός δικαναλος ήχος χωρίς σαμπ στο σαλόνι.

 

[steadyshot]

Ενώ άμα δε βλέπεις τίποτα, γίνεται αληθινότερο.

Ο πέρα για πέρα αληθινός δικαναλος ήχος χωρίς σαμπ στο σαλόνι.

Εχω μετακομισει στα αλωνια απο τα σαλονια Σχεδον τα εχω φορεσει ακουστικα τα ηχεια δηλαδη

 

[costas EAR]

Σωραιος.

 

[Decembered]

.... επομενος τολμηρος ?

 

[Auditory]

...

Με εικόνα μαζί, είναι πολύ ενδιαφέρον, είτε βλέπω την τελευταία δουλειά του Eric Clapton (απίθανο blue ray), είτε παλιά το unplugged, είτε μια παλιά συναυλία του miles Davis (απίθανη), είτε κλασσική, όπερα, ότι θες.

Σκέτο το unplugged, από CD? Γιατί; Τι έφταιξα; ...

Αγαπητέ @EAR η απάντηση στο ερώτημά σου είναι μία:
Γιατί χωρίς την εικόνα, το μυαλό σου δημιουργεί τις δικές του εικόνες!

Ζεις τη μουσική, αισθάνεσαι τη μουσική με ελευθερία που η εικόνα δε μπορεί να σου προσφέρει γιατί σε βάζει να την παρακολουθείς, θεατής σε σκηνοθεσία άλλου!

Αντίθετα, όταν ακούς τη μουσική χωρίς εικόνα, βρίσκεσαι μεν ως ακροατής σε έργο άλλου αλλά οι εικόνες που δημιουργούνται, ο τρόπος που την αισθάνεσαι, τη βιώνεις, την αφήνεις να σε αγγίξει, είναι δικά σου και μόνο δικά σου!

 

[Δημητρης 777]

Με εικόνα ή χωρίς?
Ενεργά ή παθητικά?
Subwoofers or no subwoofers?
Πολυκάναλο ή δικάναλο?
Κρεατικά ή σαλάτες?
Καλοψημένα ή με το αίμα τς?
Ηλεκτρικά ή συμβατικοί κινητήρες?
Αριστερά ή δεξιά? (το Πασοκ είν' εδώ )


Bonuς: : Οι μπάμιες είναι φρούτο?

 

[JOHN MARKOU]

Μήπως να ακούσεις και τίποτα άλλο από τα συνηθισμένα;


Αυτό. Streaming.

Μα ! για streaming μιλάω.
Αμα δεν σου αρέσει η μουσική τι ακούς?
Δεν θα ακούσω ποτέ moby που αρέσει του ear.
Δεν θα ακούσω πολλά πράγματα που δεν μου αρέσουν .
Θα ακούσω αυτά που γουστάρω εγώ.
Ας σταμάτησε ο χρόνος .

 

[Δημητρης 777]

Δεν θα ακούσω ποτέ moby που αρέσει του ear.

Όλα τ' άλλα τ' ακούω..
Αλλά δώσε μια ευκαιρία στον Moby..

 

[costas EAR]

Αγαπητέ @EAR η απάντηση στο ερώτημά σου είναι μία:
Γιατί χωρίς την εικόνα, το μυαλό σου δημιουργεί τις δικές του εικόνες!

Ζεις τη μουσική, αισθάνεσαι τη μουσική με ελευθερία που η εικόνα δε μπορεί να σου προσφέρει γιατί σε βάζει να την παρακολουθείς, θεατής σε σκηνοθεσία άλλου!

Αντίθετα, όταν ακούς τη μουσική χωρίς εικόνα, βρίσκεσαι μεν ως ακροατής σε έργο άλλου αλλά οι εικόνες που δημιουργούνται, ο τρόπος που την αισθάνεσαι, τη βιώνεις, την αφήνεις να σε αγγίξει, είναι δικά σου και μόνο δικά σου!

Καταλαβαίνω τι λες, άλλωστε αυτό ζούσα και γω επί σειράς ετών, τις "παλιές καλές εποχές" του βινυλίου, και αργότερα του CD.

Τώρα θα σου βάλω ένα τεστ, να το κάνεις με την ησυχία σου, όταν θα έχεις χρόνο και διάθεση, να ακούσεις μια πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία, από δύο γίγαντες, με τρομερή ορχήστρα:

Μάιλς Ντέιβις και Κουίνσι Τζόουνς.
Ζωντανά στο μοντρε, 1991.

Γνωστός δίσκος, ωραιότατος δίσκος.

Το τεστ είναι το εξής απλό:

Κάτσε άκου το δίσκο, σε οποιοδήποτε hi-end δικάναλο σύστημα, όσο ακριβό και σπουδαίο θέλεις και μπορείς να βρεις διαθέσιμο.

Μετά, πάνε σε ένα επίσης σπουδαίο δικάναλο σεταπ (αν είναι δυνατόν στο ίδιο με πριν), αλλά με μια μεγάλη τηλεόραση στο κέντρο, να απολαύσεις το ίδιο μουσικό γεγονός, με εικόνα τώρα να συνοδεύει τον ήχο, θα το βρεις στο γιουτχιούμπ.

Αυτό:


Τέλος, έλα όποτε θέλεις, και συ κι οποιοσδήποτε άλλος, να απολαύσεις το ίδιο μουσικό γεγονός, το οποίο διαθέτω σε αυθεντική πολυκάναλη μορφή (μπορείς να το βρεις διαθέσιμο για αγορά), και να το ακούσεις με 3D upmixing σε ιμερσιβ σεταπ, ενώ ταυτόχρονα θα παρακολουθείς εικόνα από προβολέα, σε μια οθονάρα ΝΑ με το συμπάθιο μπροστά σου, να τους βλέπεις όλους σα να'ναι μπροστά σου, να βλέπεις τις χορδές στο ακουστικό μπάσο να πάλλονται και να τις νιώθεις ταυτόχρονα στο σώμα σου.

Και μετά, πες μου τι προτιμάς.

Πρέπει να γίνουν και τα 3, διότι άμα είμαστε με μόνο διαθέσιμο το πρώτο, οκ, θα ταξιδεύει το μυαλό μας. Αλλά στο 3ο, βρίσκεσαι στη συναυλία.



ΥΓ.
Ομοίως σε μια όπερα. Όταν πας να τη δεις, έχεις μπροστά σου σκηνικά, ανθρώπους με κουστούμια, τενόρους και σοπράνο και δεξερωγωτι να κάνουν το ένα και το άλλο, και παρακολουθείς ένα θέαμα τελικά, δεν ακούς απλώς μια μουσική. Βλέπεις μια πλοκή, βλέπεις τι γίνεται, αυτό είναι το έργο. Δυστυχώς, μόνον η μουσική, είναι μια αγρίως πετσοκομμένη έκδοση του έργου. Σα να βλέπεις πόλεμο τον άστρων, μόνο με ήχο, χωρίς εικόνα. Οκ, ακούς τι λένε. Αυτά.

Τώρα εάν πιάσουμε σύγχρονες immersive παραγωγές με 4K εικόνα, όπως η τελευταία δουλειά (επί κοβιντ) του Eric Clapton, ή η συναυλία του Χανς Ζίμερ που ανέφερα, ή χίλια δυο ακόμα, η σύγκριση του σκέτου δικαναλου ήχου με την πραγματικά ιμερσιβ οπτικοακουστική εμπειρία, απέχουν όσο το παλιό τηλέφωνο με καντράν, από ένα σύγχρονο κινητό. Δεν υπάρχει σχέση.

 

[Δημητρης 777]

Καταλαβαίνω τι λες, άλλωστε αυτό ζούσα και γω επί σειράς ετών, τις "παλιές καλές εποχές" του βινυλίου, και αργότερα του CD.

Τώρα θα σου βάλω ένα τεστ, να το κάνεις με την ησυχία σου, όταν θα έχεις χρόνο και διάθεση, να ακούσεις μια πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία, από δύο γίγαντες, με τρομερή ορχήστρα:

View attachment 333245

Μάιλς Ντέιβις και Κουίνσι Τζόουνς.
Ζωντανά στο μοντρε, 1991.

Γνωστός δίσκος, ωραιότατος δίσκος.

Το τεστ είναι το εξής απλό:

Κάτσε άκου το δίσκο, σε οποιοδήποτε hi-end δικάναλο σύστημα, όσο ακριβό και σπουδαίο θέλεις και μπορείς να βρεις διαθέσιμο.

Μετά, πάνε σε ένα επίσης σπουδαίο δικάναλο σεταπ (αν είναι δυνατόν στο ίδιο με πριν), αλλά με μια μεγάλη τηλεόραση στο κέντρο, να απολαύσεις το ίδιο μουσικό γεγονός, με εικόνα τώρα να συνοδεύει τον ήχο, θα το βρεις στο γιουτχιούμπ.

Αυτό:


Τέλος, έλα όποτε θέλεις, και συ κι οποιοσδήποτε άλλος, να απολαύσεις το ίδιο μουσικό γεγονός, το οποίο διαθέτω σε αυθεντική πολυκάναλη μορφή (μπορείς να το βρεις διαθέσιμο για αγορά), και να το ακούσεις με 3D upmixing σε ιμερσιβ σεταπ, ενώ ταυτόχρονα θα παρακολουθείς εικόνα από προβολέα, σε μια οθονάρα ΝΑ με το συμπάθιο μπροστά σου, να τους βλέπεις όλους σα να'ναι μπροστά σου, να βλέπεις τις χορδές στο ακουστικό μπάσο να πάλλονται και να τις νιώθεις ταυτόχρονα στο σώμα σου.

Και μετά, πες μου τι προτιμάς.

Πρέπει να γίνουν και τα 3, διότι άμα είμαστε με μόνο διαθέσιμο το πρώτο, οκ, θα ταξιδεύει το μυαλό μας. Αλλά στο 3ο, βρίσκεσαι στη συναυλία.



ΥΓ.
Ομοίως σε μια όπερα. Όταν πας να τη δεις, έχεις μπροστά σου σκηνικά, ανθρώπους με κουστούμια, τενόρους και σοπράνο και δεξερωγωτι να κάνουν το ένα και το άλλο, και παρακολουθείς ένα θέαμα τελικά, δεν ακούς απλώς μια μουσική. Βλέπεις μια πλοκή, βλέπεις τι γίνεται, αυτό είναι το έργο. Δυστυχώς, μόνον η μουσική, είναι μια αγρίως πετσοκομμένη έκδοση του έργου. Σα να βλέπεις πόλεμο τον άστρων, μόνο με ήχο, χώρος εικόνα. Οκ, ακούς τι λένε. Αυτά.

Συμφωνώ..
Είναι πάντως διαφορετικές εμπειρίες (που έχουν να κάνουν και με διάθεση ή συνήθεια).
Δεν νιώθω την ανάγκη να ορίσω ποιά είναι καλύτερη αντικειμενικά.. (εντάξει το οπτικό συνήθως εμπλουτίζει - κερδίζει )

 

[costas EAR]

Η δική μου εμπειρία λέει το εξής:

Άκουγα παλιά με τις ώρες Philip Glass, αλλά και kraftwerk, στα τυφλά. Δικαναλα.

Χιλιάδες ώρες ακρόασης. Απ'έξω τα ξέρω.

Πλέον τα έχω τα περισσότερα σε πολυκάναλη ή ιμερσιβ έκδοση, και με εικόνα.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση, ούτε για πλάκα μη το σκεφτείς, να κάτσω να ακούσω το κογιανισκάτσι ή οτιδήποτε άλλο του Philip Glass από τινταλ, και να μη βάλω το φουλ οπτικοακουστικό πακέτο.

Μα μόνον όταν είδα τις όπερες του Philip Glass κατάλαβα το κάθε έργο! Εντελώς πετσοκομμενες είναι μόνον με ήχο, άσε που η πολυκάναλη μορφή είναι πολύ πιο πλούσια ηχητικά.

Τώρα περιμένω με αγωνία να ακούσω και να δω το νέο ιμερσιβ blue ray των αγαπημένων μου pink Floyd.

Σιγά μη ξαναπαίξω ποτέ το ίδιο πράμα από τινταλ. Ούτε για πλάκα. Νέβερ.



ΥΓ. Βεβαίως θα παίζω μουσικές από τινταλ που μ'αρεσουν, και δε τις διαθέτω σε πακέτο με εικόνα. Από Ξυλούρη μέχρι ότι θες.

 

[Σταύρος Λαγκαδιανός]

.... επομενος τολμηρος ?

Βαριέμαι να κάθομαι μπροστά σε οθόνη

Με εικόνα ή χωρίς?
Ενεργά ή παθητικά?
Subwoofers or no subwoofers?
Πολυκάναλο ή δικάναλο?
Κρεατικά ή σαλάτες?
Καλοψημένα ή με το αίμα τς?
Ηλεκτρικά ή συμβατικοί κινητήρες?
Αριστερά ή δεξιά? (το Πασοκ είν' εδώ )

Spoiler: Αυτό είναι το σοβαρό ερώτημα

 

[Δημητρης 777]

3+ beers, yeah..

Η δική μου εμπειρία λέει το εξής:

Άκουγα παλιά με τις ώρες Philip Glass, αλλά και kraftwerk, στα τυφλά. Δικαναλα.

Χιλιάδες ώρες ακρόασης. Απ'έξω τα ξέρω.

Πλέον τα έχω τα περισσότερα σε πολυκάναλη ή ιμερσιβ έκδοση, και με εικόνα.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση, ούτε για πλάκα μη το σκεφτείς, να κάτσω να ακούσω το κογιανισκάτσι ή οτιδήποτε άλλο του Philip Glass από τινταλ, και να μη βάλω το φουλ οπτικοακουστικό πακέτο.

Μα μόνον όταν είδα τις όπερες του Philip Glass κατάλαβα το κάθε έργο! Εντελώς πετσοκομμενες είναι μόνον με ήχο, άσε που η πολυκάναλη μορφή είναι πολύ πιο πλούσια ηχητικά.

Τώρα περιμένω με αγωνία να ακούσω και να δω το νέο ιμερσιβ blue ray των αγαπημένων μου pink Floyd.

Σιγά μη ξαναπαίξω ποτέ το ίδιο πράμα από τινταλ. Ούτε για πλάκα. Νέβερ.

Καλά κάμεις..
Εγώ αν και δεν το κάνω συχνά δεν μπορώ να πω πως ''χαλιέμαι'' αν καθήσω μόνος ή με παρέα μόνο με μουσική χωρίς οθόνη αναμμένη..
Δεν το βλέπω ως αρνητική εμπειρία, απλά διαφορετική..

 

[thva]

3+ beers, yeah..


Καλά κάμεις..
Εγώ αν και δεν το κάνω συχνά δεν μπορώ να πω πως ''χαλιέμαι'' αν καθήσω μόνος ή με παρέα μόνο με μουσική χωρίς οθόνη αναμμένη..
Δεν το βλέπω ως αρνητική εμπειρία, απλά διαφορετική..

¨Αστον να λέει Demetrius. Σκατόφατσα αυτός ο Phillip Glass, καλύτερα να μην τον βλέπεις.

 

[costas EAR]

Δεν το βλέπω ως αρνητική εμπειρία

Ούτε γω δεν είπα πως είναι αρνητική εμπειρία, για όνομα..

Απλώς το άλλο, είναι (συγκριτικά) υπερπαραγωγή!

Οπότε, λογικό είναι, εφόσον θέλω να ευχαριστηθώ το έργο, να βάλω το φουλ οπτικοακουστικό πακέτο.
Να αφοσιωθω στο οπτικοακουστικό υλικό, θες δε θες, σε απορροφάει.

Τώρα άμα θέλω να παίζω με το κινητό, ή να πίνω μπύρες με κάνα φίλο, οκ, παίζει σκέτη μουσική. Έτσι σα μπακγκράουντ στην παρέα, διότι η παρέα περνάει στο πρώτο βήμα, όχι η μουσική.

Με παρέα, αν ανάψει προβολέας, τελείωσε ο χαβαλες, αφοσιώνεται όλος ο κόσμος στο έργο, άντε να παίξει λίγος χαβαλες σε καμιά σκηνή στο χουλκ ξερωγω, στο βενομ.

 

[costas EAR]

Σκατόφατσα αυτός ο Phillip Glass, καλύτερα να μην τον βλέπεις.

Όντως.

Και ένα σκατοπιάνο φέρνει συνήθως, ένα μάβρο ρετάλι της γιαμαχα.

Τον έχω δει λάιβ όσες φορές ήρθε δω η σκατόφατσά του, και δε φαντάζεσαι.. ήμουν πολύ τυχερός που τον απόλαυσα σε μακροσκελέστατα μοτίβα στο ρημαδοπιάνο.

Και τον Wim Mertens ομοίως, τον παλαβό.

Γενικώς ακούω minimal, έως Ξενάκη. Όσο τον αντέχω τον Γιαννάκη, εννοείται. Τον Ιάννη τελοσπαντων.

 

[thva]

Γενικώς ακούω minimal

Μίνιμαλ κατάλαβα, δηλαδή .... τόνους.

 

[costas EAR]

Μίνιμαλ κατάλαβα, δηλαδή .... τόνους.

Εννοείται.

Minimal music - Wikipedia

en.m.wikipedia.org

Αγαπάμε Φίλιππα.

 

[thva]

Εννοείται.

Minimal music - Wikipedia

en.m.wikipedia.org

Αγαπάμε Φίλιππα.

Τα βλέπω και απαντάω live from home , βρέχει σε μια φάση παρακάτω και είναι ανοιχτό το παράθυρο.