Dreaming of...White (Light White Heat) Christmas

[Bhutia]

Προγραμματισμένη γι αυτήν την εποχή η επανέκδοση πατάει πάνω στον κουρνιαχτό από το τέλος του Lou Reed,όντας μάλιστα το ύστατο σχέδιο που ο εκλιπών επιμελήθηκε-μαζί με τον John Cale.

Το αυθεντικό άλμπουμ είχε ηχογραφηθεί εντός ελαχίστων ημερών καλοκαίρι και φθινόπωρο του 1967 γιά να κυκλοφορήσει με το ξεκίνημα του επομένου χρόνου.Απογαλακτισμένοι πλέον από τη διαχείριση του Andy Warhol (ύστατος απόηχος των συμβουλών του η εμφάνιση του εξωφύλλου) οι Velvet Underground εξαπέλυσαν ανόθευτη τη διαβρωτική τους τοξικότητα,συστήνοντας τη ροκ δημιουργία σε μιά παρελαύνουσα κατάσταση ατομικής και κοινωνικής δυσανεξίας.Η λατρεία του Reed γιά το R & B συμπλέκεται με τις επιδράσεις από την ελεύθερη τζαζ φόρμα (Ornette Coleman),οι κιθάρες τραγανίζουν ηλεκτρικά τις νότες,τα κρουστά δίνουν την αίσθηση της θραύσης πέρα από την απλή κρούση και όλα μαζί συνεργούν σε μιά ελεγχόμενη ηχητική αιμορραγία.

Αν και ο τίτλος του παραπέμπει σε προσλαμβανόμενα ερεθίσματα κατά τη χρήση αμφεταμινούχων σκευασμάτων,η απέλαση της ικανοποίησης δεν εξιδανικεύεται σε θουρίους γιά ουσίες και σεξουαλικές διαστροφές-όπως είχε γίνει στο ντεμπούτο.Εδώ πρωταγωνιστούν μεταφορικά όχι τα ίδια τα δηλητήρια,αλλά οι επιπτώσεις τους στη φυσιολογία του οργανισμού.Ούτε προτάσσεται ως λάβαρο-όπως είχαν λ.χ. κάνει τα άλλα ΄΄κακά παιδιά΄΄,οι ΄΄Κυλιόμενες Πέτρες΄΄.Η δυσλειτουργικότητα των οδών που οδηγούν στην απόλαυση διαγράφεται αριστοτεχνικά μέσα στην αναδραστική σούπα από διάφωνες συνηχήσεις του "White Light/White Heat",στον αποπνικτικό καταιγισμό από κιθαριστικά πυρά του "I hear her call my Name" και στη διαταραγμένη τρυφερότητα χωρίς λύση που βγάζει το "Here She Comes Now".Αποτυπώνεται στη μνήμη με την κουλαρισμένη ουαλέζικη προφορά του John Cale στο "The Gift",καθώς ιδιωτεύει αφηγηματικά σε συνεχή αντίπραξη άλλοτε με τη φάνκι ηλεκτρική απόδοση του άλλου καναλιού και άλλοτε με την καταλυτική αντιφωνία του...΄δόκτορα΄ Reed στο "Lady Godiva's Operation".Ο συνθετητής του Cale μοιάζει δε ν'αποκτά ολόδική του ψυχή και βούληση μεταδίδοντάς τες με δαιμονισμένο τρόπο και στα υπόλοιπα όργανα κατά τη 17λεπτη διαδρομή της σουίτας "Sister Ray".

Παρόντα στις σημειώσεις της πολυτελούς έκδοσης και όσα στοιχεία ενέταξαν τη δημιουργία του άλμπουμ στη μυθολογική ζώνη:Οι υποδείξεις του Frank Zappa γιά το πώς να μαχαιρωθεί η...κολοκύθα ούτως ώστε ο παραγόμενος ήχος να προσομοίαζε το υποτιθέμενο άνοιγμα του κρανίου από το μεταλλικό κόφτη στο "The Gift",το πολιτισμικό...μπούχτισμα που ώθησε τον παραγωγό Tom Wilson να εγκαταλείψει το θάλαμο ελέγχου με το ξεκίνημα της ηχοληψίας του "Sister Ray"(τίτλος αφιερωμένος μάλιστα στο γνωστό Ray Davies των Kinks).

Η ηχητική επιμέλεια δεν θα είχε νόημα ν'αναμορφώσει την υψίσυχνη θορυβική υφή του αυθεντικού,Την παραδίδει όμως στον ακροατή σε στρώσεις των οποίων η σαφήνεια είναι μεγαλύτερη από ποτέ.Ο πρώτος δίσκος της επανέκδοσης έχει συγκεντρώσει ηχογραφήσεις συμπεριληφθείσες σε προγενέστερες συλλογές.Κοινός τους παρονομαστής η σύμπραξη του Cale και η αισθητική γεφύρωση με το μελωδικότερο τρίτο άλμπουμ-που θα ερχόταν απουσία εκείνου.Οι μονοφωνικές εκδοχές του δευτέρου δίσκου-όπου παρατίθoνται κιόλας αυτόνομα τα επιμέρους κανάλια από τη στερεοφωνική μίξη του "The Gift"- αποπνέουν μιά διαστροφική λαγνεία,σα ν'ακροάται κάποιος τη ραδιοφωνική μετάδοση από το παρανάλωμα του Hindenburg δίχως να βλέπει την εικόνα.Ο τρίτος δίσκος περιέχει τη συναυλία από το κλαμπ Gymnasium στη Νέα Υόρκη.Σε υποφερτή ηχητική ποιότητα παρακολουθούμε τη ζωντανή αποδόμηση της ποπ-ροκ συμβατικότητας από το κουαρτέτο με αποκορύφωμα την παρθενική δημόσια απόδοση του "Sister Ray".

Το πιό άρτιο δημιούργημα των Velvet Underground στάθηκε προάγγελος των punk & new wave και αυθεντικός ΄΄χάρτης θησαυρού΄΄ γιά τις δημιουργικές εξερευνήσεις στην ηλεκτρική τραχύτητα χάρη στη χειραγώγηση της ανάδρασης.Συγκροτήματα όπως Suicide,Joy Division,Sonic Youth,Pixies κτλ μπορεί να μετεμφύτευσαν τον ήχο του σε νέα καλλιτεχνικά πεδία,όμως το ίδιο το "White Light/White Heat" (παρ)ακολουθεί με ανυπέρβλητη φρεσκάδα όλες τις εποχές και φαντάζει σαν ένα ανυπόφορα επίκαιρο εορταστικό δώρο.


"I'm not a Young Man Anymore" online stream

 

[Bhutia]

H δισκογραφία είναι διαμάχη χαρακτήρων,επικαλούμενη την καλλιτεχνική δημιουργία.

Η παλέτα διάφωνων συνηχήσεων με πινέλο τον ηλεκτρικό πειραματισμό απεικόνισε διαδοχικά πάνω στα δύο πρώτα άλμπουμ των Velvet Underground μία σύγκρουση ανάμεσα στις κυρίαρχες τάσεις του συγκροτήματος: τον ποπ εστετισμό που μετέδιδε ο Lou Reed και τον ριζοσπαστικό εκλεκτικισμό του John Cale.Στα τέλη του 1968 η άμιλλα είχε πια απωλέσει τον ευγενικό της χαρακτήρα,γεγονός που οδήγησε στην εκπαραθύρωση του John Cale.Τη θέση του κατέλαβε με υπόδειξη του Reed-λίγο χρόνο πριν ξεκινήσουν ηχογραφήσεις για το τρίτο άλμπουμ- ο τροβαδούρος Doug Yule.Εκτός του Cale,άφησαν πίσω τους ελαφρά τη καρδία την ετικέτα της Verve για τη μητρική εταιρεία MGM,τη Νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα καθώς και τις γεννήτριες των ηλεκτρονικών εφέ,οι οποίες περιέργως εκλάπησαν στο αεροδρόμιο λίγο πριν την πτήση για Los Angeles.

Έχοντας κυκλοφορήσει το Μάρτιο του 1969,το τρίτο άλμπουμ επισημοποιεί το διαζύγιο με το ένδοξο παρελθόν,αφού φαντάζει σαν ντεμπούτο ενός ολοκαίνουργιου συγκροτήματος.Η κρουστική ισχύς έχει ταπεινωθεί σε απαλά αγγίγματα,οι φωνητικές ατασθαλίες καθαιρέθηκαν από γλυκόπικρα μουρμουρίσματα,οι δε avant-garde πειραματισμοί εξημερωμένοι-εξαιρουμένου του...αντι-φωνικού "The Murder Mystery"- σε μία όξινη μελωδικότητα,προάγγελο μελλοντικής σόλο δημιουργίας του Lou Reed.

Τα θέματα των τραγουδιών μετατοπίζουν το κέντρο βάρους από τη γενικευμένη παθολογία στην αμείλικτη ατομική ενδοσκόπηση.Η απόγνωση της Candy,πρόδρομος σε όλα τα επερχόμενα κομμάτια σκιαγράφησης χαρακτήρων,αποτάσσει οριστικά τις πρακτικές του Factory,η αναμενόμενη διαφώτιση (΄΄I'm beginning to See the Light΄΄) ισοδυναμεί με αυταπάτη,εφόσον η κατακτηθείσα απελευθέρωση θα γονιμοποιήσει την επόμενη διανοητική δουλεία (΄΄I'm Set Free / to find a New Illusion΄΄).Το μαζοχιστικό βίωμα μίας αγάπης ενόσω εκείνη αλλάζει χέρια ("Pale Blue Eyes") συγκλίνει με την απελπισμένη προσευχή ενός Εβραίου πιστού στον...Ιησού.

Η ποιητική οξύνοια του Reed φλερτάρει με το αδιέξοδο πίσω από το στακάτο ριφ και το ανέμελο αρμόνιο του "What Goes On" για να λυτρωθεί στο "Some Kind of Love" χάρη στη ζωή που μεσολαβεί από τη σκέψη στην έκφραση και την ισοτιμία ανάμεσα στα διάφορα είδη Αγάπης.H νηφάλια ενέργεια που απελευθερώνεται οδηγεί μεταφορικά στη διαύγεια που οφείλει να κατακτηθεί την επαύριο κάθε έξαλλης γιορτής.

Οι τρεις πρώτες ενότητες του εξαπλού σετ περιέχουν αντίστοιχα την αυθεντική μίξη του παραγωγού Val Valentin,την ΄΄Closet Mix΄΄ από τον ίδιο τον Reed-που έφερνε σε πρώτο πλάνο τα κανάλια των φωνητικών και της κιθάρας του δίνοντας παρασκηνιακό ρόλο στα υπόλοιπα- και τη μονοφωνική μίξη που χρησίμευε για αναπαραγωγή από τα ραδιοφωνικά μέσα εκείνης της εποχής.Οι διακρίσεις μεταξύ των τριών ικανοποιούν τις ορέξεις και του πλέον εμμονοληπτικού ακροατή κι ενδεχομένως...κανενός άλλου.

Η τέταρτη ενότητα περιλαμβάνει στουντιακές ηχογραφήσεις του συγκροτήματος,προορισμένες για υλικό ενός τέταρτου άλμπουμ υπό την αιγίδα της MGM,το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε με αποτέλεσμα να τοποθετηθούν στο αρχείο.Οι συνθέσεις φέρουν έκδηλα τα γνωρίσματα της τραγουδοποιίας του Lou Reed.Κάποιες εξ αυτών είχαν εμφανιστεί στο παρελθόν είτε αναμορφωμένες σε σόλο άλμπουμ του,είτε σποραδικά εντός συλλογών των VU κατα τη δεκαετία του 80.Εδώ όμως κάνουν πρεμιέρα ως ενιαίο σύνολο και με ηχητική ποιότητα που επισκιάζει τα πρότερα θλιβερά mastering.

Ο πραγματικός ΄΄μποναμάς΄΄ έρχεται βεβαίως στην πέμπτη κι έκτη ενότητα με τις καταγεγραμμένες live εμφανίσεις-υπό πρωτόγνωρη για τα δεδομένα των VU πιστότητα- στην τετρακάναλη κονσόλα του Matrix Club (ιδιοκτησίας Marty Balin,μέλους των Jefferson Airplane) στο San Francisco.Ο παθιασμένος ροκ παλμός που διαπερνά παλαιότερες και νεώτερες συνθέσεις στην καρδιά της χίπικης κουλτούρας,μαρτυρά την μέχρις εσχάτων αφοσίωση στην τέχνη που ευαγγελίζονταν,ανάγοντας τις εκτελέσεις σε ισότιμες των αυθεντικών.Πραγματική πανδαισία η 37λεπτη ανακύκλωση ενέργειας μέσω εναλασσόμενων τέμπι καθώς ανυψώνει το "Sister Ray" στη ροκ στρατόσφαιρα,η υπερβατική μεταμόρφωση οροσήμων από το πρώτο άλμπουμ ("Waiting for the Man"-"Heroine"),o Lou Reed από τη μία να προαναγγέλλει σε ανύποπτη στιγμή τη μελλοντική κόλαση του "Metal Machine Music" και από την άλλη να εξωτερικεύει μανιασμένα τον πόθο γιά εμπορική επιτυχία και καθολική αναγνώριση ("Somebody tell me PLEASE!")-ενόσω το σύνολο τραγουδούσε ομόφωνα το στίχο ΄΄How does it feel to be Loved΄΄ στο τελείωμα του "Beginning to see the Light".

Μολονότι το τρίτο άλμπουμ συγκέντρωνε όλα τα συστατικά ενός αριστουργήματος κι επιπλέον σε πακέτο φιλικότερο προς τον μέσο ακροατή σε σχέση με τα προηγούμενα,σημείωσε μνημειώδη εμπορική αποτυχία.Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε ίσως να εξηγηθεί,εξετάζοντας ως αντιδιαμετρικό παράδειγμα τα ίδια τα...Χριστούγεννα.Η εορταστική περίοδος γνωρίζει τεράστια εμπορική επιτυχία ανεξαρτήτως χρόνου,τόπου και άλλων εθίμων ή θρησκευμάτων,αφού ο κόσμος είναι που θα συγκλίνει αυτομάτως προς εκείνη και όχι το αντίστροφο.Σε αντίθεση με τη μυθολογία που τους ήθελε άτεγκτους πρωτοπόρους σε δυσαρμονία με την εποχή τους,οι Velvet Underground κυκλοφορούσαν κάθε φορά τις καλλιτεχνικές τους αναζητήσεις συγκλίνουσες προς μία συλλογική συνείδηση επιρρεπή σε μεταμορφώσεις,αφού αρνιόταν η ίδια ν'αναγνωρίσει τον εαυτό της.Οπότε η καταξίωση ήλθε αρκετό καιρό μετά,με τον αντίκτυπο των έργων να έχει δώσει παρακλάδια,όταν η πορεία των εναλλαγών εισήλθε ξανά σε τροχιά σύγκλισης με τα προηγούμενα.






Και μία...ατράνταχτη τραγουδιστική ευχή για ΄΄Καλά Χριστούγεννα΄΄