AriPetro
Ears of Gold
- Μηνύματα
- 973
- Reaction score
- 1.651
Αγαπητοί συμφορουμίτες,
Αυτή η γωνιά του AVSite είναι κατά τη γνώμη μου η πιο ωραία.
Εδώ βλέπεις ωραία πράγματα, τα ηχοσυστήματα των χομπιστών σε πλήρη ανάπτυξη. Η ποικιλομορφία είναι αυτή που ενθουσιάζει. Σε άλλους αρέσουν οι κόρνες, σε άλλους τα πάνελ, σε κάποιους οι λάμπες …. κ.ο.κ.
Είναι ωραιό να τα βλέπεις όλα αυτα λοιπόν.
Δεν έχει νόημα να παίρνουμε φανατική στάση υπεράσπισης της μιας τεχνολογίας έναντι της οποιασδήποτε άλλης, εξάλλου όλοι κάποια στιγμή στην εν Hi-Fi ζωή μας, έχουμε περάσει απο διάφορα “στρατόπεδα”.
Έχουμε πεί οτι το ταξίδι είναι αυτό που μετράει.
Μιλώντας λοιπόν για ταξίδι, αυτό που θα ήθελα να βλέπω περισσότερο σε αυτές τις παρουσιάσεις, είναι το προγενέστερο μονοπάτι που ακολούθησε ο χομπίστας για να φτάσει στο σημερινό σημείο. Τα ΠΩΣ και τα ΓΙΑΤΙ.
[DOUBLEPOST=1442165533][/DOUBLEPOST]Έρχομαι λοιπόν στο θέμα αυτού του νήματος “Hi-Fi σύστημα σε… τρείς πράξεις”.
Πράξη 1η: Η εμφύτευση του μικροβίου
Καλοκαιρινό απόγευμα του ’86 και εγώ βρίσκομαι στην απέναντι αλάνα απο το σπίτι μας στην Νέα Σμύρνη, παίζοντας μπάλα με τους φίλους μου.
Κάποια στιγμή βλέπω το αυτοκίνητο του πατέρα μου να πλησιάζει και να παρκάρει.
Δύο κύριοι άγνωστοι σε μένα, μαζί με τον πατέρα μου, κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο και ανοίγουν το πορτ-μπαγκαζ. Αρχίζουν και βγάζουν κούτες.
Σε χρόνο dt βρίσκομαι κοντά τους και κοιτώ με περιέργεια τα κουτιά προσπαθώντας να καταλάβω πιο είναι το περιεχόμενο τους. Ενα Thorens πικαπ, Alpage κασετόφωνο, Pioneer ραδιόφωνο, Nikko ενισχυτής και Rogers Ls3/5a ηχεία, όλες μάρκες άγνωστες σε μένα. Με μεγάλη σπουδή οι κύριοι ανέβασαν τις κούτες στο σπίτι και αφού ξεπακετάρισαν άρχισαν να στήνουν το ηχοσύστημα.
Το διάστημα που μεσολάβησε μου φάνηκε αιώνας, ομως όταν ήρθε η στιγμή και ακούστηκε ο πρώτος δίσκος το χαμόγελο στα πρόσωπα μας έφτανε μέχρι τα αυτιά. Ήταν η πρώτη φορά που μου δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση πως η τραγουδίστρια ήταν εκεί στο σαλόνι μας και τραγουδούσε μόνο για μας.
Ήταν η πρώτη και αξεπέραστη έκθεση σε σοβαρό Hi-Fi και έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου.
[DOUBLEPOST=1442165614][/DOUBLEPOST]Πράξη 2η: Τα χρόνια του ¨ανούσιου¨
Fast forward στο 1998. Εχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου, έχω εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου στη μαμά πατρίδα και έχω πλέον μπεί στην παραγωγική διαδικασία.
Ακολουθεί ένα διάστημα 9 χρόνων (1998-2007) το οποίο δεν θέλω να θυμάμαι. Εκείνη την περίοδο το μόνο που είχε σημασία ήταν η αγορά του επόμενου καλύτερου μηχανήματος, του επόμενου καλύτερου ηχείου κοκ. Όσο πιο ακριβό και εξωτικό τόσο πιο καλό.
Μια αέναη διαδικασία εντυπωσιασμού και εκπλήρωσης της ματαιοδοξίας.
Όσο για μουσική? Μα τί λες τώρα? Ποιός έχει χρόνο για μουσική? Απο όλη τη συλλογή των CDs άκουγα μόνο 40-50 μουσικά κομμάτια και αυτά μέχρι να ακουστεί η μποτιά ή το πιατίνι ή το τσούγκρισμα των ποτηριών.
Ψέγω τον εαυτό μου για εκείνη την περίοδο, όμως ότι γράφει δεν ξεγράφει και εντέλει τα λάθη είναι εκεί για να μας θυμίζουν τα στραβά μονοπάτια που πήραμε.
[DOUBLEPOST=1442165704][/DOUBLEPOST]Πράξη 3η: Αποτοξίνωση, reset και επανασύσταση
Το 2007 γεννιέται ο γιός μου, η χαρά και η ευτυχία μου ανείπωτη. Η μόνη μουσική που ήθελα να ακούω είναι η λέξη “μπαμπά” απο το στόμα του. Όσο ελεύθερο χρόνο είχα προτιμούσα να τον περάσω μαζί του παρά με τα μηχανήματα.
Ετσι μετά απο λίγους μήνες, ορμώμενος και απο μια “ακριβή” ζημιά που έκανε ο γιός μου στα ηχεία, τα πούλησα όλα και έμεινα μόνο με ένα ζευγάρι ακουστικά και ένα Tivoli ραδιοφωνάκι.
Πέντε με έξι χρόνια πέρασαν, και κάπου εκεί μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ακούσω μουσική όπως ακουγα παιδί στο πατρικό μου απο εκείνο το ηχοσύστημα με τα Rogers Ls3/5a.
Αυτή τη φορά βέβαια, το ηχοσύστημα θα ήταν πολύ πιο απλό. Ενα κομπιούτερ, ένα dac, ο ολοκληρωμένος ενισχυτής και τα ηχειάκια απόγονοι του Ls3/5a, τα Harbeth P3esr.
Ετσι λοιπόν, και μετά απο αρκετές αλλαγές ενισχυτών, το σύστημα έφτασε στη μορφή που έχει σήμερα.
Ο γιός μου είναι πλέον 8,5 χρόνων, και αρκετές φορές όταν βάζω μουσική που του αρέσει έρχεται κοντά μου για να ακούσει μαζί μου.
Αυτό δεν αλλάζεται με τίποτα…
Αυτή η γωνιά του AVSite είναι κατά τη γνώμη μου η πιο ωραία.
Εδώ βλέπεις ωραία πράγματα, τα ηχοσυστήματα των χομπιστών σε πλήρη ανάπτυξη. Η ποικιλομορφία είναι αυτή που ενθουσιάζει. Σε άλλους αρέσουν οι κόρνες, σε άλλους τα πάνελ, σε κάποιους οι λάμπες …. κ.ο.κ.
Είναι ωραιό να τα βλέπεις όλα αυτα λοιπόν.
Δεν έχει νόημα να παίρνουμε φανατική στάση υπεράσπισης της μιας τεχνολογίας έναντι της οποιασδήποτε άλλης, εξάλλου όλοι κάποια στιγμή στην εν Hi-Fi ζωή μας, έχουμε περάσει απο διάφορα “στρατόπεδα”.
Έχουμε πεί οτι το ταξίδι είναι αυτό που μετράει.
Μιλώντας λοιπόν για ταξίδι, αυτό που θα ήθελα να βλέπω περισσότερο σε αυτές τις παρουσιάσεις, είναι το προγενέστερο μονοπάτι που ακολούθησε ο χομπίστας για να φτάσει στο σημερινό σημείο. Τα ΠΩΣ και τα ΓΙΑΤΙ.
[DOUBLEPOST=1442165533][/DOUBLEPOST]Έρχομαι λοιπόν στο θέμα αυτού του νήματος “Hi-Fi σύστημα σε… τρείς πράξεις”.
Πράξη 1η: Η εμφύτευση του μικροβίου
Καλοκαιρινό απόγευμα του ’86 και εγώ βρίσκομαι στην απέναντι αλάνα απο το σπίτι μας στην Νέα Σμύρνη, παίζοντας μπάλα με τους φίλους μου.
Κάποια στιγμή βλέπω το αυτοκίνητο του πατέρα μου να πλησιάζει και να παρκάρει.
Δύο κύριοι άγνωστοι σε μένα, μαζί με τον πατέρα μου, κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο και ανοίγουν το πορτ-μπαγκαζ. Αρχίζουν και βγάζουν κούτες.
Σε χρόνο dt βρίσκομαι κοντά τους και κοιτώ με περιέργεια τα κουτιά προσπαθώντας να καταλάβω πιο είναι το περιεχόμενο τους. Ενα Thorens πικαπ, Alpage κασετόφωνο, Pioneer ραδιόφωνο, Nikko ενισχυτής και Rogers Ls3/5a ηχεία, όλες μάρκες άγνωστες σε μένα. Με μεγάλη σπουδή οι κύριοι ανέβασαν τις κούτες στο σπίτι και αφού ξεπακετάρισαν άρχισαν να στήνουν το ηχοσύστημα.
Το διάστημα που μεσολάβησε μου φάνηκε αιώνας, ομως όταν ήρθε η στιγμή και ακούστηκε ο πρώτος δίσκος το χαμόγελο στα πρόσωπα μας έφτανε μέχρι τα αυτιά. Ήταν η πρώτη φορά που μου δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση πως η τραγουδίστρια ήταν εκεί στο σαλόνι μας και τραγουδούσε μόνο για μας.
Ήταν η πρώτη και αξεπέραστη έκθεση σε σοβαρό Hi-Fi και έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου.
[DOUBLEPOST=1442165614][/DOUBLEPOST]Πράξη 2η: Τα χρόνια του ¨ανούσιου¨
Fast forward στο 1998. Εχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου, έχω εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου στη μαμά πατρίδα και έχω πλέον μπεί στην παραγωγική διαδικασία.
Ακολουθεί ένα διάστημα 9 χρόνων (1998-2007) το οποίο δεν θέλω να θυμάμαι. Εκείνη την περίοδο το μόνο που είχε σημασία ήταν η αγορά του επόμενου καλύτερου μηχανήματος, του επόμενου καλύτερου ηχείου κοκ. Όσο πιο ακριβό και εξωτικό τόσο πιο καλό.
Μια αέναη διαδικασία εντυπωσιασμού και εκπλήρωσης της ματαιοδοξίας.
Όσο για μουσική? Μα τί λες τώρα? Ποιός έχει χρόνο για μουσική? Απο όλη τη συλλογή των CDs άκουγα μόνο 40-50 μουσικά κομμάτια και αυτά μέχρι να ακουστεί η μποτιά ή το πιατίνι ή το τσούγκρισμα των ποτηριών.
Ψέγω τον εαυτό μου για εκείνη την περίοδο, όμως ότι γράφει δεν ξεγράφει και εντέλει τα λάθη είναι εκεί για να μας θυμίζουν τα στραβά μονοπάτια που πήραμε.
[DOUBLEPOST=1442165704][/DOUBLEPOST]Πράξη 3η: Αποτοξίνωση, reset και επανασύσταση
Το 2007 γεννιέται ο γιός μου, η χαρά και η ευτυχία μου ανείπωτη. Η μόνη μουσική που ήθελα να ακούω είναι η λέξη “μπαμπά” απο το στόμα του. Όσο ελεύθερο χρόνο είχα προτιμούσα να τον περάσω μαζί του παρά με τα μηχανήματα.
Ετσι μετά απο λίγους μήνες, ορμώμενος και απο μια “ακριβή” ζημιά που έκανε ο γιός μου στα ηχεία, τα πούλησα όλα και έμεινα μόνο με ένα ζευγάρι ακουστικά και ένα Tivoli ραδιοφωνάκι.
Πέντε με έξι χρόνια πέρασαν, και κάπου εκεί μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ακούσω μουσική όπως ακουγα παιδί στο πατρικό μου απο εκείνο το ηχοσύστημα με τα Rogers Ls3/5a.
Αυτή τη φορά βέβαια, το ηχοσύστημα θα ήταν πολύ πιο απλό. Ενα κομπιούτερ, ένα dac, ο ολοκληρωμένος ενισχυτής και τα ηχειάκια απόγονοι του Ls3/5a, τα Harbeth P3esr.
Ετσι λοιπόν, και μετά απο αρκετές αλλαγές ενισχυτών, το σύστημα έφτασε στη μορφή που έχει σήμερα.
Ο γιός μου είναι πλέον 8,5 χρόνων, και αρκετές φορές όταν βάζω μουσική που του αρέσει έρχεται κοντά μου για να ακούσει μαζί μου.
Αυτό δεν αλλάζεται με τίποτα…
