Το Σύστημα του ΜΗ την σήμερον ημέρα και έπεται συνέχεια...?

[kogni]

Μήπως ο διαχωρισμός των οργάνων και ή τονική ισορροπία είναι πιο κατάλληλη ερώτηση ?
Διόρθωστε με

 

[tyler durden]

Δεν κανει κανεις λαθος οποτε δεν χρειαζεται καποια διορθωση. Απο τη στιγμη που τον ανθρωπο τον ενδιαφερει η αναπτυξη της στ. εικονας σε ολες τις διαστασεις, προφανως αυτη ειναι γιαυτον η καταλληλη ερωτηση, και μπορει να απαντηθει με δοκιμη ΑΒ των δυο πηγων αφου ολες οι παραμετροι παραμενουν σταθερες.

 

[SOCO]

Αυτο που ερωτω και θεωρω και ως κριτηριο αγορας σε τετοιου τυπου διλημματα, ειναι οτι τα περι χροιων ανετα σε καποιο αλλο συστημα (ακομη και στο ιδιο αλλαζωντας μονο καλωδιωσεις)μπορει να δωσουν αλλες εντυπωσεις ενω η εικονα ειναι το ποιο αντιπροσωπευτικο δειγμα του ποσο σωστα αποτυπωθηκε το αρχικο μουσικο γεγονος.Ελπιζω να εγινα αντιληπτος

 

[VasilisM.]

Ότι είχα να πω... το έγραψα, οτι σε νίαρ-φίλντ ακρόαση και στα δυο ντάκ τα όργανα ήταν στην ίδια θέση, επίσης έγραψα το πως διαχειρίζεται το καθένα την μεσαία περιοχή και όχι μόνο, ακόμα και αυτά επιφέρουν κάποιες μικρές διαφορές στην εικόνα, μην ξεχνάμε ότι και τα ηχεία / χώρος κλπ επεμβαίνουν / δημιουργούν και αυτά την (διαφορετική) δική τους σκηνή, τώρα το πραγματικό γεγονός που αποτυπώθηκε, εγώ απλά το υποψιάζομαι και μόνο, σε αυτό μπορεί να σας απαντήσει ο εκάστοτε μαστεράς που έφτιαξε το εκάστοτε μουσικό θέμα, και μόνο αυτός, εάν θυμάται .

ΥΓ 1. Στο Teac έπαιζα με τα φίλτρα όφ, όπως μου αρέσει και να ακούω άλλωστε, το δε Bench δεν έχει ούτως η άλλως!

ΥΓ 2. Έχω γνωρίσει κόσμο που του αρέσει να ακούει τον τραγουδιστή / τραγουδίστρια τόσο ψηλά σαν να είναι νυχτερίδα... το βάθος της σκηνής να είναι τόσο μεγάλο λες και παίζουν στο δίπλα δωμάτιο... ο άλλος εκλαμβάνει το μπούμινγκ σαν μπάσα... τους "αντίλαλους" σαν αρμονικές... άβυσσος η ψυχη[ο-ακουστική] του κάθε ανθρώπου...

ΥΓ 3. Φίλε SOCO το προτιμότερο θα ήταν να μπορείς να ακούσεις τα όποια ντάκ στο σύστημά σου χώρο σου... για να έχεις έτσι τα δικά σου ασφαλή / προσωπικά συμπεράσματα...!

 

[VasilisM.]

Ο παρακάτω επίλογος είναι από την benchmark... καληνύχτα σας!

A FINAL WORD ABOUT TRANSPARENCY
Benchmark products are designed for maximum transparency and are not designed to euphonically enhance the sound. In a studio monitoring environment, transparency is extremely important. In a home environment, the listener can choose a transparent system, or a system that is designed to alter the sound. It comes down to preference. Neither choice is wrong. - John Siau

 

[SOCO]

Eννοειται οτι η τελικη αποφαση ειναι τα αυτια μου, απλα οι ηχητικες εντυπωσεις ναι μεν παρουσιαζονται στο χ συστημα και ψ χωρο, απο τον ζ ακροατη, ως αναγνωστης ασχετα αν ταυτιζομαι σε καποιον απο τους ανω αγνωστους συντελεστες λαβαινω τα ανω σχολια και για προσωπικες ισως μελλοντικες επιλογες αναβαθμισης.
Ενταξυ η bench τι αλλο θα μπορουσε να δηλωσει, αυτο φανταζομαι δηλωνουν και αλλα προdacs... εισε benchακιας παντως βλεπω

Πες και με τα φιλτρα ον στο teac αν θες

 

[kogni]

Ενταξυ η bench τι αλλο θα μπορουσε να δηλωσει, αυτο φανταζομαι δηλωνουν και αλλα προdacs... εισε benchακιας παντως βλεπω

και είναι ....
όμως άλλος έχει το όνομα και άλλος την χάρη

 

[VasilisM.]

Σε έκανα κύριο... για να ηρεμήσεις με τις άσκοπες αγορές... μαζί σου και εμείς...

 

[SOCO]

Σκεπτομενος παντως το ν2 , αντιλαμβανεσε οτι ετσι απομυθοποιειται το περι υψηλης πιστοτητας με το" ετσι μου αρεσει" και συμπερασματα σε blindtest θα εκρυβαν εκπληξεις ...

 

[VasilisM.]

...και κλάματα μαζί... αλλά ποτέ μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και όρια και προϋποθέσεις, πχ. υπάρχουν μόνιτορ ηχεία που κάνουν κάποια ευρώ μόνο, αλλά και κάποια άλλα που έχουν κάτι χιλιάδες ευρώ παραπάνω (και από τον ίδιο κατασκευαστή)... δεν πιστεύω να νομίζεις ότι παίζουνε το ίδιο?

 

[Car_Audio_Test]

Προχθές Κυριακή πήγα κι εγώ στον Βασίλη για να ακούσω το σύστημα του.

Μου άρεσε πολύ που είχα τη δυνατότητα να επιλέξω εγώ τη μουσική που ήθελα ν' ακούσω.
Για να μην χρονοτριβώ, η πρώτη εντύπωση ήταν η μουσική σκηνή, μπράβο Βασίλη για το εκπληκτικό στήσιμο του χώρου. Πλάτος ύψος βάθος σου έδινε την αίσθηση ότι βλέπεις έργο!
Με το πέρας του χρόνου κι αφού άκουσα μερικά κομμάτια, ρώτησα τον Μη, τι μονάδες έχουν τα ηχεία, γιατί κάτι μου θύμιζε αυτός ο ήχος λέγοντας ψιθυριστά scanspeakίζουν αυτά τα sony. Χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλε το καπάκι δείχνοντας μου τα scanspeak.
Μου άρεσε η λεπτομέρεια του συστήματος σε όλο το φάσμα χωρίς να επηρεάζεται από την γραμμικότητα. Τα πρίμα πολύ αναλυτικά με μια μικρή στρογγυλάδα στο τέλος.
Η μεσαία περιοχή έδινε αρκετό σώμα που σου έδινε την απαιτούμενη αληθοφάνεια. Πολλές φορές ο ακροατής ζητά το κάτι παραπάνω σε όγκο για να εντυπωσιαστεί, ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα και το αληθές! Πιστεύω όταν νιώθεις την παρουσία του τραγουδιστή, πρέπει να νιώθεις το ακριβές μέγεθος του προσώπου του και όχι ένα τεράστιο στόμα να μιλάει- τραγουδάει.

Ανάλαφρες χροιές εκεί που έπρεπε, χωρίς να χάνει το παραμικρό σε πιο δύσκολα άσματα, όπως hard rock.
Το χαμηλό ακολουθούσε κατά πόδας, μετρημένο σωστό χωρίς εξάρσεις και φουσκώματα για να εντυπωσιάσει. Ταχύτητα, δυναμικά, ενέργεια που σε καθηλώνουν ακόμα και σε εντάσεις των 75dB.
Πουθενά δεν ίδρωσε η αναπαραγωγή ακόμα και υψηλές στάθμες. Τίποτα δεν ξέφευγε από την ισορροπία.
Δεν είναι monitor, είναι απολαυστικό, πολύ καλά δεμένο μεταξύ των cross-point χωρίς να κουράζει πουθενά ακούγοντας το επί ώρες.

Η άποψη μου είναι ότι ο καναπές πρέπει να πάει μισό μέτρο εμπρός, η, να παραμείνει στην ίδια θέση χωρίς να ξαπλώνει προς τα πίσω ο ακροατής.
Δεν θα κρίνω τις δυνατότητες των ενισχυτών καλωδίων κλπ, διότι έχουν να κάνουν με τόσο καλά είναι ματσαρισμένα μεταξύ τους.

Σημείωση: Διάβασα τα περί ύψους σκηνής. Προσωπική μου άποψη είναι το eye level, άρα από τη θέση του καναπέ ήταν σωστό. Ίσως να με εντυπωσίαζε παραπάνω αν είχε άλλα 10-15 εκατοστά παραπάνω χωρίς ωστόσο να γνωρίζω αν θα μου άρεσε περισσότερο, διότι δεν γνωρίζω το ύψος των τραγουδιστών.

Θέλω να ευχαριστήσω τον Βασίλη που με τίμησε με το κάλεσμα του.

 

[wizzy]

Έκανα κι εγώ τη βόλτα μου από τον Βασίλη.

Δώστε μου λίγο χρόνο να συνέλθω (από το ταξίδι και από την εμπειρία) και θα γράψω κι εγώ δυο λόγια...

Προς το παρόν, να ευχαριστήσω τον Βασίλη για την πρόσκληση (η οποία χρονολογείται...), τη φιλοξενία και τις πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις επί παντός επιστητού.

 

[abcd]

...και τις πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις επί παντός...

Και για πολιτικά μιλήσατε;

 

[wizzy]

Και για πολιτικά μιλήσατε;

Ε, λοιπόν, όταν έγραψα το post, σκέφτηκα να βάλω τη διευκρίνιση "(εκτός από πολιτικά) επειδή ήξερα ότι κάποιος θα "πεταγόταν" να το ρωτήσει... Δεν την έβαλα και τσουπ! Πετάχτηκες!

Όχι, δεν μιλήσαμε για πολιτικά. Απέχω για συγκεκριμένους λόγους από το σχετικό subforum, οπότε κάθε πρόθεση για σχετική συζήτηση έμεινε ανεκπλήρωτη. Μεταξύ μας, ούτε κι ο Βασίλης είχε όρεξη για σχετικές συζητήσεις, οπότε όλα καλά!

 

[abcd]

Αντί να μου την πει ο Μη, μου την λες εσύ;

 

[wizzy]

Ε, άμα σου την έλεγε ο Μη, θα ήταν σικέ!

 

[DimitrisTop.]

γιατι δε πηρατε ενα τηλ βρε ανθρωποι ?

 

[wizzy]

Βρεθήκαμε, που λέτε, με τον Βασίλη, την Κυριακή. Η πρόσκληση για να ακούσω το σύστημά του έχει "ζωή" τουλάχιστον δύο χρόνια, αλλά όσες φορές κι αν βρέθηκα στην Αθήνα, στάθηκε αδύνατο να ανταποκριθώ. Προς τιμήν του, ο Βασίλης τις φορές που βρεθήκαμε από κοντά, μου τόνιζε ότι η πρόσκληση ισχύει επ' αόριστον. Έχοντας προγραμματίσει το διήμερο ταξίδι μου στην Αθήνα, αφενός φρόντισα να έχω άπλετο ελεύθερο χρόνο την Κυριακή κι αφετέρου επικοινώνησα εγκαίρως με το Βασίλη, ρωτώντας τον εάν θα μπορούσε να με δεχτεί την Κυριακή. Ο Βασίλης ήταν ΟΚ, οπότε άδραξα την ευκαιρία και γύρω στις 10:30 το πρωί της προχθεσινής βροχερής Κυριακής, είχα κάνει την είσοδό μου στο δωμάτιο που φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, το ηχοσύστημα του Βασίλη.

Ο χώρος (συνολικά) είναι μια εμπειρία από μόνος του. Οι προσεκτικά αναρτημένες φιγούρες πρωταγωνιστών πασίγνωστων κινηματογραφικών ταινιών στις ξύλινες φωτιζόμενες προθήκες, πίσω από λεπτές γυάλινες πόρτες, προκαλούν την προσοχή του "ανυποψίαστου" επισκέπτη - κοιτάζοντας... ή, πιο σωστά, θαυμάζοντας τις φιγούρες, θυμήθηκα ταινίες που είχα ξεχάσει ότι είχα δει! Μέσα σε όλες, η προτομή του Κόμη Δράκουλα... ε, ας μην τα πούμε όλα εδώ. Όποιος άλλος τυχερός βρεθεί εκεί και θέλει να μάθει, ας ρωτήσει.

Πιο αριστερά, η συλλογή από κεφαλές αναπαραγωγής δίσκων βινυλίου, προσεκτικά τοποθετημένες στις θήκες τους, σε μικρή απόσταση από ένα μέρος της συλλογής δίσκων βινυλίου του Βασίλη, φαντάζουν "ετοιμοπόλεμες" να πάρουν τη θέση τους στους βραχίονες των πικ απ του Βασίλη, γεμίζοντας το χώρο με τις μουσικές των βινυλίων. Τίποτα δεν περισσεύει, ούτε καν κι οι κούτες (άδειες, γεμάτες, δεν ξέρω) μηχανημάτων που βρίσκονται επιμελώς τοποθετημένες - κι όχι ατάκτως ερριμμένες, όπως θα νόμιζε κάποιος αρχικά - απέναντι από την είσοδο του δωματίου. Είμαι σίγουρος ότι θα έχουν κι αυτές τις ιστορίες τους. Δεν είχα τόσο ελεύθερο χρόνο, αλλά και να είχα, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να μην μας έφτανε ολόκληρη η μέρα για να ακούσω όλες αυτές τις ιστορίες.

Ο λόγος που επισκέφτηκα τον Βασίλη δεν ήταν τα πιο πάνω. Ήταν για να ακούσω μουσική. Τόνισα τη λέξη "μουσική" έτσι ώστε να γίνει κατανοητό από τους αναγνώστες το εξής: Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με την πλειονότητα των συμμετεχόντων στο subforum "Audio, Hi-Fi" είμαι από τους πιο άσχετους σε οτιδήποτε αφορά το τεχνικό κομμάτι της αναπαραγωγής ηχογραφημένης μουσικής (= καλώδια, μηχανήματα, τάξεις ενισχυτών, τάξεις crossover, ηλεκτρικά χαρακτηριστικά, νόμους της φυσικής κτλ). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μην ακούω μηχανήματα και καλώδια, αλλά να ακούω μουσική. Αυτό ακριβώς άκουσα στο χώρο του Βασίλη: μουσική. Μουσική, κυρίες και κύριοι. Το αντικείμενο του πάθους μας, το οποίο αρκετές φορές το παραμερίζουμε συζητώντας για καλώδια, racks, τελικούς, προενισχυτές, πυκνωτές, αντιστάσεις, ηχεία κτλ. Κοιτάμε το "δέντρο" και χάνουμε το "δάσος" (δεν κάνω κριτική, επισήμανση κάνω).

Η ακρόαση μουσικής στο χώρο του Βασίλη είναι μια εμπειρία από μόνη της. Δεν έχω την εμπειρία ακρόασης συστημάτων που έχουν άλλα μέλη του forum, αλλά με βεβαιότητα μπορώ να σας πω ότι θα μπορούσα να "κατασκηνώσω" στο χώρο του Βασίλη για πολύ, πολύ, πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα! Είτε έπαιζε το DAC είτε το πικ απ, η αίσθηση που λάμβανα ήταν εκεί κι ήταν η ίδια κι απαράλλαχτη: Η απόλαυση της μουσικής σε κάθε πιθανή κι απίθανη έκφανσή της.

Ακούσαμε τραγούδια που είχαν τόσο πολύ βαθύ χαμηλό που περίμενα από στιγμή σε στιγμή να ξεκινήσουν να τρίζουν οι γυάλινες πόρτες των προθηκών. Ε, λοιπόν, ούτε "κιχ" δεν ακούστηκε - είτε ακούγαμε μουσική είτε όχι, οι γυάλινες επιφάνειες ήταν σαν να μην υπήρχαν! Τίποτα δεν κουνιόταν, τίποτα δεν έτριζε, τίποτα δεν έκανε φανερή την παρουσία του, πέραν των leds των μηχανημάτων και των dB που έδειχνε η οθόνη του DAC.

Ακούσαμε τραγούδια τόσο πολυσύνθετα (πολλές φωνές και πολλά όργανα να τραγουδούν και να παίζουν ταυτόχρονα) που περίμενα ότι αντί για μουσική θα άκουγα βαβούρα. Ε, λοιπόν, όχι, ούτε μία φορά δεν θόλωσε η "μουσική σκηνή"! Τα πάντα ήταν "εκεί" - και οι φωνές και τα όργανα, ευδιάκριτα και καθαρά, στη σωστή ένταση, χωρίς να "μπερδεύεται" το ένα στο άλλο. Κάθε συλλαβή στίχων γινόταν κατανοητή, κάθε νότα των οργάνων συνέβαλε ξεκάθαρα και ουσιαστικά στο μουσικό αποτέλεσμα.

Ακούσαμε κάποια τραγούδια που νόμιζα ότι τα "είχα κάνει δικά μου" από τις πολλές φορές που τα είχα ακούσει, ήξερα κάθε σημείο των τραγουδιών, κάθε "σκάσιμο" στο πιατίνι hi-hat, κάθε ... κάθε ... κάθε ... . Ε, λοιπόν, διαψεύστηκα. Ολοκληρωτικά! Νόμιζα ότι ήξερα κάθε σημείο αυτών των τραγουδιών. Στο Βασίλη τα "έμαθα" από την αρχή, σαν να τα άκουγα για πρώτη φορά. Ναι, ξέρω, δεν υπάρχει ακουστική μνήμη, αλλά υπάρχουν αναμνήσεις. Πλέον, σκέφτομαι δύο και τρεις φορές πριν να βάλω ένα από αυτά τα τραγούδια να παίξουν. Το έκανα με ένα από αυτά και με το που ξεκίνησε η μουσική, θυμήθηκα πώς ακουγόταν το τραγούδι στο χώρο του Βασίλη και... χμμμμ, δεν το έκλεισα, συνέχισα να το ακούω (με τα αυτιά "πεσμένα", εννοείται), αλλά πλέον με κάθε τέτοια περίπτωση τραγουδιού, δυναμώνει περισσότερο μέσα μου η επιθυμία κάποια στιγμή να διαμορφώσω ένα σωστό χώρο ακρόασης μουσικής.

Ακούσαμε (με τυχαία σειρά) Massive Attack, Dulce Pontes, Butthole Surfers, Diana Krall, Ray Brown (τρία [!!!] κόντρα μπάσα να παίζουν ταυτόχρονα, η αναπαραγωγή να είναι τόσο καλή που νόμιζα ότι εάν άπλωνα το χέρι μου, θα ακουμπούσα τις χορδές τους!), N.W.A. και πολλά άλλα που δεν τα θυμάμαι. Jazz, rock, ethnic, garage κι άλλα πολλά. Το μόνο που έλειψε ήταν η metal (επειδή δεν ακούει ο Βασίλης αυτό το είδος μουσικής), αλλά δεν πειράζει. Καθόλου.

Ακούσαμε πολλά τραγούδια σε πολλές διαφορετικές εντάσεις. "Κανιβαλλήσαμε" (όπως σωστά ανέφερε ο Βασίλης), ακούγοντας τραγούδια σε εντάσεις πέραν των 90-92dB καθ' όλη τη διάρκειά τους (κάποιες φορές, σε κάποια τραγούδια, το μετρητικό μικρόφωνο έδειξε στιγμιαίες "κορυφές" στα 95dB και 96dB). Ακούσαμε τα ίδια τραγούδια σε χαμηλότερες εντάσεις, προσομοιάζοντας ένα περιβάλλον στο οποίο δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να συζητάνε χωρίς να μιλάνε δυνατά, ενώ ταυτόχρονα η μουσική θα γινόταν αισθητή, συνοδεύοντας συζήτησή τους, χωρίς ποτέ να την υπερκαλύπτει. Ο Βασίλης με άφησε να ακούσω το "Cancao do Mar" της Dulce Pontes σε τέτοια ένταση που ανατρίχιασα. ΟΚ, κάθε φορά που το ακούω ανατριχιάζω με την ερμηνεία της τραγουδίστριας, αλλά αυτή τη φορά, η φωνή της και το τραγούδι, "γέμισε" το "είναι" μου τόσο πολύ που... Τόσο πολύ, που τελείωσε το τραγούδι και συνέχιζα να έχω τα μάτια μου κλειστά, προσπαθώντας να κρατήσω όσο πιο "ζωντανή" γίνεται την, απερίγραπτη με δικά μου λόγια, αίσθηση που ένιωθα κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Ο Βασίλης μου λέει "Ξέρεις, δυνάμωνε κι άλλο η ένταση". Δεν του απάντησα. Βασίλη, ελπίζω να μην φάνηκα αγενής, απλά δεν είχα "συνέλθει" ακόμα. Όταν συνήλθα, είχε φτάσει η ώρα να φύγω.

Σε έναν πιο πεζό τόνο, ξέρετε τι "κοκομπλόκο" έπαθα με την εμπειρία ακρόασης μουσικής στο χώρο του Βασίλη; Ξέχασα να φάω. Ναι! Έκανα πρωινό στις 08:30, έφυγα από τον Βασίλη γύρω στις 13:50, πήγα σπίτι μου στις 14:30 και μόλις μπήκα συνειδητοποίησα ότι είχα να φάω έξι ώρες. Για μένα (και για το στομάχι μου), που κατά τη διάρκεια της ημέρας, τρώω σχεδόν κάθε δύο ώρες, ήταν ένα σοκ! Κι όμως, "χόρτασα" με τη μουσική! "Τι μαλακίες γράφει αυτός", θα σκεφτεί κάποιος. Μπορεί να γράφω μαλακίες, ο καθένας έχει την άποψή του και το στομάχι μου τη δική του.

Με αφορμή την πιο πάνω παράγραφο, μην πεταχτεί κανείς και πει "Α, τον καραγκιόζη τον Βασίλη, είχε τον άνθρωπο σπίτι του τόσες ώρες και δεν τον κέρασε τίποτα". Η αλήθεια είναι ότι με κέρασε ένα φρέσκο χυμό πορτοκάλι (@abdc: όχι, δεν τον έστυψε αυτός). Δεν πήγα στον Βασίλη ούτε για τον καφέ του ούτε για "τσιμπήματα", ούτε για κάτι άλλο πέραν ενός σκοπού: να ακούσω μουσική. Σκοπός επετεύχθη και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία! Μεταξύ μας, ούτε και ζήτησα κάτι. Γιατί; Επειδή είχα απορροφηθεί τόσο πολύ από τη μουσική που δεν σκεφτόμουν οτιδήποτε άλλο.

Γράφοντας το κείμενο αυτό, συνειδητοποιώ ότι όχι μόνο είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου ένα δίσκο βινυλίου, ένα USB, κάτι τέλος πάντων, οτιδήποτε το οποίο να περιέχει μουσική που ήθελα να ακούσω, αλλά κι ότι τουλάχιστον τα μισά συγκροτήματα που ήθελα να ακούσω δεν τα άκουσα επειδή... επειδή με είχε συνεπάρει τόσο πολύ η μουσική που άκουγα που, απλά, ξεχάστηκα (όπως και με το φαγητό). Να, αυτή τη στιγμή ακούω το "Natural Science" των Rush και σκέφτομαι ότι εάν μου δώσει ο Βασίλης ξανά την ευκαιρία να τον επισκεφθώ, αυτό θα είναι το πρώτο τραγούδι που θα θέλω να ακούσω - Βασίλη, ελπίζω να το έχεις κι αν δεν το έχεις, τότε θα σου πρότεινα να βρεις όλο το album "Permanent Waves" των Rush. Αυτό και το "Moving Pictures" (έφτασε στο "Vital Signs" το playlist...).

Βασίλη, σε ευχαριστώ για την εμπειρία.

 

[Γιάννος]

Μπράβο! Νόμιζα πως ο Βασίλης είχε μόνο home cinema !

 

[Yiannis_B]

Μπράβο! Νόμιζα πως ο Βασίλης είχε μόνο home cinema !

Κι εγώ ότι ξυπνάει μετά το μεσημέρι.

Spoiler

πάω στοίχημα ότι θα γράψει εδώ μετά τις δύο.