Μικρούτσικος-Μέγαρο Μουσικής 20-01-2020. "Το πιο όμορφο απ' όλα δεν σ' το 'χω πει ακόμα.."

[cybernaut]

το συγκεκριμένο είδος

..δύο ποιήματα του Καρυωτάκη σε στυλ τζαζ-ροκ ..

.. «Καντάτα για τη Μακρόνησο», έργο πρωτοποριακό για την εποχή του, όπου ο συνθέτης πειραματίζεται πάνω στην ατονική μουσική..

..ανοίχτηκε σε ευρύτερη τραγουδιστική θεματική..

υπηρετώντας παράλληλα το θέατρο..

..έχει παρουσιάσει την όπερα «Ελένη» και έχει μελοποιήσει παραμύθια. .

Στη διάρκεια της καριέρας του κατόρθωσε να ελευθερώσει τη μορφή του ελληνικού τραγουδιού, προσθέτοντας στοιχεία από την νεοτεριστική και κλασσικιστική δυτικοευρωπαϊκή παράδοση, ενώ πειραματίστηκε με την μίξη τονικών και ατονικών στοιχείων και τη μορφική παραλλαγή.

Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Συνέθεσε όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πειραματική μουσική. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κινήθηκε στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού με εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους ελλήνων και ξένων ποιητών.



από wiki τα παραπάνω.. και αφηνει κ αλλα απ εξω.. όπως πχ τα εργα για πιάνο και φωνή με την Γαλάνη


οποτε βρε σε ποιο " συγκεκριμένο είδος" αναφέρεσαι ?
προφανώς δεν εχεις και μεγαλη επαφή με το εργο του παρά μόνον τα λαοφιλέστερα..

Για μένα πάντα

είναι πάνω απ'ολους που αναφέρθηκαν
με δυο κουβέντες ο μεγαλύτερος Ελληνας συνθέτης όλων των εποχών !

 

[xfader]

οποτε βρε σε ποιο " συγκεκριμένο είδος" αναφέρεσαι ?
προφανώς δεν εχεις και μεγαλη επαφή με το εργο του παρά μόνον τα λαοφιλέστερα..

Δεν ακούω καθόλου ελληνική μουσική γενικότερα. Ειδικά όμως το έντεχνο με την ευρύτερη έννοια του με απωθεί.
Οι βραβεύσεις και οι κατατάξεις στην τέχνη δεν με αγγίζουν. Κι ο Bob Dylan ήταν υπερδιάσημος και ταλαντούχος αλλά σε μένα ανάβουν λαμπάκια αν τον ακούσω. Σαν να μου προτείνουν ταινία που βραβεύτηκε στις Κάννες.


Σέβομαι τα γούστα του καθενός και απλά έκανα την παρέμβαση για να πειράξω τον Παναγιώτη.

 

[Παναγιώτης Μελάς]

Αφού αρχίσαμε να τα βγάζουμε από μέσα μας

Όπως καταλαβαίνεις, Βαγγέλη μου, μετά την ανάρτηση του πρώτου μηνύματος στο νήμα (του οποίου την ευθύνη φέρω, ως εκκινητής), άλλοι "ξίνισαν" - κάπως - και άρχισαν "να τα βγάζουν από μέσα τους", όπως λες. Από την πλευρά μου τουλάχιστον, φρόντισα να μείνω μόνο στο καλλιτεχνικό και ολίγον και στο λογοτεχνικό-ποιητικό (που κι αυτό καλλιτεχνικό είναι σε τελευταία ανάλυση) μέρος.

Για καθαρά μουσικούς (και αισθητικούς) λόγους, δεν μου άρεσε ούτε ο μακαρίτης, σπάνια δε προσέχω τους στίχους όταν με συνεπαίρνει η μουσική.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το ξαναπούμε: de gustibus (et de coloribus) non est disputandum.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ψέξει κανέναν για τις καλλιτεχνικές, γαστριμαργικές και άλλου είδους επιλογές και γούστα.

Το μόνο που - κατά την προσωπική μου γνώμη, πάντα - αξίζει ίσως να σχολιαστεί είναι η φράση σου για τους στίχους.
Στο τραγούδι, και όχι στη σχεδόν "απρόσωπη" ορχηστρική/οργανική μουσική εκτέλεση, η μουσική, ως πρωτεύον καλλιτεχνικό είδος αποκτά υπόσταση, ολοκληρώνεται ή τελειοποιείται, αν θέλεις, όταν δένεται με τον στίχο. Το δευτερεύον καλλιτεχνικό είδος, το οποίο είναι όμως απαραίτητο για να δώσει ολοκληρωμένο το συνολικό καλλιτεχνικό γεγονός.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η νεότερη σχολή του ελληνικού τραγουδιού απλώθηκε και ρίζωσε στις πλατιές μάζες του λαού, επειδή οι συνθέτες που την ξεκίνησαν και την καθιέρωσαν, κύρια Θεοδωράκης και Χατζιδάκις, επέλεξαν να ντύσουν με τη μουσική τους την ποίηση μεγάλων Ελλήνων ποιητών, των οποίων η ποίηση ίσως να μην έφτανε ποτέ στα στόματα τόσων εκατομμυρίων Ελλήνων και να παρέμενε γνωστή σε έναν κλειστό κύκλο ολίγων ¨μυημένων" γύρω από την ποίηση και τη λογοτεχνία.

Αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία όταν αυτή τη σχολή την μιμήθηκαν και συνθέτες στο εξωτερικό. Όταν στα τραγούδια μπήκαν στίχοι από τα ποιήματα νομπελιστών ή άλλων μεγάλων και διεθνώς αναγνωρισμένων ποιητών, τότε και μόνο τότε η λεγόμενη "μεγάλη ποίηση" μπόρεσε να διαβεί και τη μισογκρεμισμένη εξώπορτα της καλύβας του ξωμάχου και να γίνει κτήμα του.

να ομολογήσω κι εγώ ότι η παρέα του μακαρίτη μου είναι αντιπαθητική.
Οι λόγοι, και πολιτικοί και αισθητικοί και μουσικοί, αν εξαιρέσουμε τον Νταλάρα που έχει πει τα πάντα, οπότε όλο και κάτι θα βρεις να ακούγεται.

Εντάξει, είπαμε, στα γούστα του καθενός δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουμε.

Δεν μπορώ να είμαι εγώ αυτός (και οποιοσδήποτε άλλος), που μπορούμε να ψέξουμε κάποιον γιατί δεν του αρέσει ο Μητροπάνος και η "Ρόζα" ή το "Πάντα γελαστοί", στων οποίων το άκουσμα τα πόδια της μισής Ελλάδας μυρμηγκιάζουν και σηκώνονται να τα χορέψουν, ή ακόμα ο ίδιος και οι "7 νάνοι στο S/S Cyrenia", όταν τελειώνει μ' εκείνο το: Γιέ μου, που πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια (*).

Να αποτολμήσω όμως να κάνω μια υπόθεση;
Η αντιπαθητικότητα κατά του εκλιπόντος και της παρέας του πηγάζει από το μουσικό του έργο ή από τις επιλογές που είχε αυτός, τόσο τις καλλιτεχνικές όσο και τις κοινωνικές και πολιτικές;

(*) Όπως ήδη έχω γράψει κάποια στιγμή στο παρελθόν, στο συγκεκριμένο νήμα

...Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο (ή το πολύ τα τελευταία δύο χρόνια) ασχολούμαστε οικογενειακώς με τη λογοτεχνία και την ποίηση, ως εσωτερική παρόρμηση περισσότερο...

γράφω κι εγώ ένα βιβλίο. Ο τίτλος, που προς το παρόν του έχω δώσει (και ευελπιστώ να διατηρηθεί μέχρι την έκδοσή του, εκτός κι αν για άλλους λόγους χρειαστεί να αλλάξει) είναι ακριβώς αυτός ο τελευταίος στίχος του ποιήματος του Καββαδία.

 

[Deleted member 23222]

Όπως καταλαβαίνεις, Βαγγέλη μου, μετά την ανάρτηση του πρώτου μηνύματος στο νήμα (του οποίου την ευθύνη φέρω, ως εκκινητής), άλλοι "ξίνισαν" - κάπως - και άρχισαν "να τα βγάζουν από μέσα τους", όπως λες. Από την πλευρά μου τουλάχιστον, φρόντισα να μείνω μόνο στο καλλιτεχνικό και ολίγον και στο λογοτεχνικό-ποιητικό (που κι αυτό καλλιτεχνικό είναι σε τελευταία ανάλυση) μέρος.


Το έχουμε ξαναπεί, ας το ξαναπούμε: de gustibus (et de coloribus) non est disputandum.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ψέξει κανέναν για τις καλλιτεχνικές, γαστριμαργικές και άλλου είδους επιλογές και γούστα.

Το μόνο που - κατά την προσωπική μου γνώμη, πάντα - αξίζει ίσως να σχολιαστεί είναι η φράση σου για τους στίχους.
Στο τραγούδι, και όχι στη σχεδόν "απρόσωπη" ορχηστρική/οργανική μουσική εκτέλεση, η μουσική, ως πρωτεύον καλλιτεχνικό είδος αποκτά υπόσταση, ολοκληρώνεται ή τελειοποιείται, αν θέλεις, όταν δένεται με τον στίχο. Το δευτερεύον καλλιτεχνικό είδος, το οποίο είναι όμως απαραίτητο για να δώσει ολοκληρωμένο το συνολικό καλλιτεχνικό γεγονός.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η νεότερη σχολή του ελληνικού τραγουδιού απλώθηκε και ρίζωσε στις πλατιές μάζες του λαού, επειδή οι συνθέτες που την ξεκίνησαν και την καθιέρωσαν, κύρια Θεοδωράκης και Χατζιδάκις, επέλεξαν να ντύσουν με τη μουσική τους την ποίηση μεγάλων Ελλήνων ποιητών, των οποίων η ποίηση ίσως να μην έφτανε ποτέ στα στόματα τόσων εκατομμυρίων Ελλήνων και να παρέμενε γνωστή σε έναν κλειστό κύκλο ολίγων ¨μυημένων" γύρω από την ποίηση και τη λογοτεχνία.

Αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία όταν αυτή τη σχολή την μιμήθηκαν και συνθέτες στο εξωτερικό. Όταν στα τραγούδια μπήκαν στίχοι από τα ποιήματα νομπελιστών ή άλλων μεγάλων και διεθνώς αναγνωρισμένων ποιητών, τότε και μόνο τότε η λεγόμενη "μεγάλη ποίηση" μπόρεσε να διαβεί και τη μισογκρεμισμένη εξώπορτα της καλύβας του ξωμάχου και να γίνει κτήμα του.


Εντάξει, είπαμε, στα γούστα του καθενός δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουμε.

Δεν μπορώ να είμαι εγώ αυτός (και οποιοσδήποτε άλλος), που μπορούμε να ψέξουμε κάποιον γιατί δεν του αρέσει ο Μητροπάνος και η "Ρόζα" ή το "Πάντα γελαστοί", στων οποίων το άκουσμα τα πόδια της μισής Ελλάδας μυρμηγκιάζουν και σηκώνονται να τα χορέψουν, ή ακόμα ο ίδιος και οι "7 νάνοι στο S/S Cyrenia", όταν τελειώνει μ' εκείνο το: Γιέ μου, που πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια (*).

Να αποτολμήσω όμως να κάνω μια υπόθεση;
Η αντιπαθητικότητα κατά του εκλιπόντος και της παρέας του πηγάζει από το μουσικό του έργο ή από τις επιλογές που είχε αυτός, τόσο τις καλλιτεχνικές όσο και τις κοινωνικές και πολιτικές;

(*) Όπως ήδη έχω γράψει κάποια στιγμή στο παρελθόν, στο συγκεκριμένο νήμα

γράφω κι εγώ ένα βιβλίο. Ο τίτλος, που προς το παρόν του έχω δώσει (και ευελπιστώ να διατηρηθεί μέχρι την έκδοσή του, εκτός κι αν για άλλους λόγους χρειαστεί να αλλάξει) είναι ακριβώς αυτός ο τελευταίος στίχος του ποιήματος του Καββαδία.

Σύντομα.
Από πολύ μικρός, σχεδόν μωρό, θυμάμαι μόνο νότες και ποτέ λόγια φυσικά γιατί άκουγα πριν καν μιλήσω ραδιόφωνο.
Έτσι έμαθα να ακούω μουσική, ήμουν δε τόσο...ζωηρός, που ήταν ο μόνος τρόπος να κάθομαι ήσυχα...
Για αυτόν τον λόγο, δεν προσέχω ποτέ τους στίχους, κι αν το κάνω, δεν παρακολουθώ ποτέ το...νόημα, παρά τους εκλαμβάνω ως μέρος των φθόγγων-ήχων.

Ως προς τις πολιτικές πεοιθήσεις των μουσικών σαν τον Μικρούτσικο, αφενός δεν είπα ότι μου είναι αντιπαθής για τα πολιτικά του μόνο,, απλά μουσικά αδιάφορος, αφετέρου βρίσκω πολύ όμορφες τις μουσικές, τη παρουσία, τις ενορχηστρώσεις (στα live ακόμα πιο πολύ) του Αγγελάκα πχ, που τον θεωρώ σπουδαίο μουσικό, ενώ δεν νομίζω ότι είναι ΝΔτης...

Αυτά.

ΥΓ.Με την Ελληνική μουσική δεν τα έχω καλά, και περισσότερο ακούω αποσπασματικά κάποιους,ενώ προτιμώ αυτούς που γράφουν πρωτότυπα και με φαντασία, όπως πχ ο Δεληβοριάς, αρκετά ο Χατζηδάκης, κάποια λίγα του Κραουνάκη και από λαικά του Άκη Πάνου που "μεγάλωσα" κυριολεκτικά με αυτόν...

ΥΓ2. Φυσικά θα μου ήταν αδύνατο να "φτιαχτώ" ακούγοντας αριστερίστικα συνθηματικά τραγούδια εάν αφοσιωνόμουν έστω και σχετικά στον στίχο...Με φαντάζεσαι πχ να τραγουδάω το "Σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες" παρόλο που η μουσική είναι τουλάχιστον επική??
Δεν παίζει το σενάριο...

 

[Παναγιώτης Μελάς]

Με την Ελληνική μουσική δεν τα έχω καλά, και περισσότερο ακούω αποσπασματικά κάποιους,ενώ προτιμώ αυτούς που γράφουν πρωτότυπα και με φαντασία, όπως πχ ο Δεληβοριάς, αρκετά ο Χατζηδάκης, κάποια λίγα του Κραουνάκη και από λαικά του Άκη Πάνου που "μεγάλωσα" κυριολεκτικά με αυτόν...

ΥΓ2. Φυσικά θα μου ήταν αδύνατο να "φτιαχτώ" ακούγοντας αριστερίστικα συνθηματικά τραγούδια εάν αφοσιωνόμουν έστω και σχετικά στον στίχο...Με φαντάζεσαι πχ να τραγουδάω το "Σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες" παρόλο που η μουσική είναι τουλάχιστον επική??
Δεν παίζει το σενάριο...

Να θεωρήσω ότι τα παραπάνω είναι τοποθέτησή σου - αρνητική, ως προς το γούστο - του προηγούμενου δικού μου;

Δεν μπορώ να είμαι εγώ αυτός (και οποιοσδήποτε άλλος), που μπορούμε να ψέξουμε κάποιον γιατί δεν του αρέσει ο Μητροπάνος και η "Ρόζα" ή το "Πάντα γελαστοί", στων οποίων το άκουσμα τα πόδια της μισής Ελλάδας μυρμηγκιάζουν και σηκώνονται να τα χορέψουν, ή ακόμα ο ίδιος και οι "7 νάνοι στο S/S Cyrenia", όταν τελειώνει μ' εκείνο το: Γιέ μου, που πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια (*).

(για τις πολιτικές του πεποιθήσεις ήδη τοποθετήθηκες, αλλά δεν το σχολιάζω, προσπαθώντας να διατηρήσω τη συζήτηση καθαρά στα καλλιτεχνικά πλαίσια).

 

[Deleted member 23222]

Να θεωρήσω ότι τα παραπάνω είναι τοποθέτησή σου - αρνητική, ως προς το γούστο - του προηγούμενου δικού μου;


(για τις πολιτικές του πεποιθήσεις ήδη τοποθετήθηκες, αλλά δεν το σχολιάζω, προσπαθώντας να διατηρήσω τη συζήτηση καθαρά στα καλλιτεχνικά πλαίσια).

Χαχα...
Ομολογώ...
Δεν μου άρεσαν ποτέ ποτέ, ούτε ο Μητροπάνος, ούτε ο Καζαντζίδης, και μπόλικοι ακόμα...
Για τον δε Καζαντζίδη αναγνωρίζω ότι είχε την καλύτερη φωνή που πέρασε, αλλά από τραγούδι...κανένα, τα αφήνω για τους μετανάστες και τους λοιπούς, εγώ θέλω πιο...τρυφερά ακούσματα...


ΥΓ. Και ο Β.Παπακωνσταντίνου έχει φωνάρα, αλλά από τα υπόλοιπα...

ΥΓ2. Να προσθέσω ότι μου αρέσουν και οι αμανέδες, και τα (παλιά) Ηπειρώτικα, όταν θέλω να...νταουνιάσω...

 

[Dretman]

ενώ προτιμώ αυτούς που γράφουν πρωτότυπα και με φαντασία, όπως πχ ο Δεληβοριάς,

 

[Παναγιώτης Μελάς]

απλά έκανα την παρέμβαση για να πειράξω τον Παναγιώτη.

Για δοκίμασε να ανοίξεις κανένα νήμα με θέμα τίποτα ροκάδες και χιπ-χοπ (ή δεν ξέρω τι άλλο) και θα δεις!
Δεν θα αφήσω Πρίσλεϋ, Μαντόνες, Μποντζόβηδες και δεν ξέρω τι άλλο (μη νομίζεις, στην τύχη τά 'βαλα, αφού δεν σ' έχω ακόμα κατατάξει κάπου μουσικά), που να μην ακούσουν τον εξάψαλμο.

 

[Deleted member 23222]

Για δοκίμασε να ανοίξεις κανένα νήμα με θέμα τίποτα ροκάδες και χιπ-χοπ (ή δεν ξέρω τι άλλο) και θα δεις!
Δεν θα αφήσω Πρίσλεϋ, Μαντόνες, Μποντζόβηδες και δεν ξέρω τι άλλο (μη νομίζεις, στην τύχη τά 'βαλα, αφού δεν σ' έχω ακόμα κατατάξει κάπου μουσικά), που να μην ακούσουν τον εξάψαλμο.

Εμείς Παναγιώτη φίλε, θα διαφωνήσουμε για τον Μικρούτσικο, αλλά υπάρχει κι ο Ραχμάνινοφ, ο Σοστακόβιτς,ο Στραβίνσκι,o Προκόβιεφ, ο Σνίτκε, που θα βρούμε κοινό πεδίο κάπου...

 

[xfader]

Για δοκίμασε να ανοίξεις κανένα νήμα με θέμα τίποτα ροκάδες και χιπ-χοπ (ή δεν ξέρω τι άλλο) και θα δεις!
Δεν θα αφήσω Πρίσλεϋ, Μαντόνες, Μποντζόβηδες και δεν ξέρω τι άλλο (μη νομίζεις, στην τύχη τά 'βαλα, αφού δεν σ' έχω ακόμα κατατάξει κάπου μουσικά), που να μην ακούσουν τον εξάψαλμο.

Και καλά θα κάνεις!

Ακούω κυρίως "μαύρη" μουσική διασκέδασης. Το διασκέδασης το επισημαίνω γιατί κάτι μπλουζιές, ρέγγε και κοινωνικά τα έχω γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Μαζί δηλαδή με τα ελληνικά έντεχνα. Εδώ δεν με νοιάζει ο καημός του Έλληνα, θα με ενδιαφέρει η γκρίνια του μαύρου;

Παναγιώτη, αν μπορούσα να σου γνωρίσω φίλους μου μαύρους αμερικανούς μουσικούς θα έκανες και γαμ@ τις συζητήσεις. Ιδεολογικά είναι ακροαριστεροί αλλά το μόνο που σκέφτονται είναι το πώς θα γίνουν πλούσιοι για να ζουν σε βίλες με γκόμενες και 10 αυτοκίνητα. Όσοι δεν το καταφέρνουν το γυρίζουν στο εμπόριο ναρκωτικών. Πολλοί κάνουν και τα δύο. Κατά τ' άλλα τους φταίει το σύστημα, ο ρατσισμός, οι ανισότητες και άλλες τέτοιες σάχλες...

Το τι δούλεμα τους ρίχνω δεν λέγεται.

 

[Παναγιώτης Μελάς]

Εμείς Παναγιώτη φίλε, θα διαφωνήσουμε για τον Μικρούτσικο, αλλά υπάρχει κι ο Ραχμάνινοφ, ο Σοστακόβιτς,ο Στραβίνσκι,o Προκόβιεφ, ο Σνίτκε, που θα βρούμε κοινό πεδίο κάπου...

Υπάρχει και ο Τσαϊκόφσκι! Με τη Λίμνη των Κύκνων του, τη Σεχραζάτ, την Οβερτούρα 1812 και τόσα άλλα αριστουργήματα.
Μόνο που αυτός δεν έζησε τον καιρό του Λένιν, αλλά - σε ότι με αφορά - είναι στην κορυφή των προτιμήσεών μου. Μαζί με τον Σμέτανα, βεβαίως.

Και καλά θα κάνεις!

Ακούω κυρίως "μαύρη" μουσική διασκέδασης. Το διασκέδασης το επισημαίνω γιατί κάτι μπλουζιές, ρέγγε και κοινωνικά τα έχω γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Μαζί δηλαδή με τα ελληνικά έντεχνα. Εδώ δεν με νοιάζει ο καημός του Έλληνα, θα με ενδιαφέρει η γκρίνια του μαύρου;

Παναγιώτη, αν μπορούσα να σου γνωρίσω φίλους μου μαύρους αμερικανούς μουσικούς θα έκανες και γαμ@ τις συζητήσεις. Ιδεολογικά είναι ακροαριστεροί αλλά το μόνο που σκέφτονται είναι το πώς θα γίνουν πλούσιοι για να ζουν σε βίλες με γκόμενες και 10 αυτοκίνητα. Όσοι δεν το καταφέρνουν το γυρίζουν στο εμπόριο ναρκωτικών. Πολλοί κάνουν και τα δύο. Κατά τ' άλλα τους φταίει το σύστημα, ο ρατσισμός, οι ανισότητες και άλλες τέτοιες σάχλες...

Το τι δούλεμα τους ρίχνω δεν λέγεται.

Δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια, Αλέξη μου!

 

[ZaBBalos]

… Λίγο η μουσική του με τα δυο τρία ακόρντα, που στα αυτιά μου ηχούσε απλοϊκή ...

Ένα ολόκληρο κίνημα της pop μουσικής χαρακτηρίζεται "three chords wonders", πως δηλαδή τρία ακόρντα αρκούν για να φτιάξεις ένα επικό τραγούδι, αν χρησιμοποιήσεις περισσότερα το χαλάς.

Αυτό προσωπικά θα το χαρακτήριζα υπερβολή καθώς είναι αρκετές οι φορές που δύο ακόρντα αρκούν για να έχεις ένα επικό τραγούδι. Ακολουθούν παραδείγματα.





Για το Μικρούτσικο δεν έχω να πω πολλά. Δεν τον θεωρώ τον σούπερ καλλιτέχνη, είχε πολλές εμμονές συνθετικές όπως το κλασσικό τρικάκι με το ανέβασμα τόνου σε κάθε κουπλέ, έκατσε, "έφαγε" και σέρβιρε ξαναζεσταμένες όλες τις έξοχες δημιουργίες του από το '90 και μετά. Για 30 σχεδόν χρόνια δηλαδή ζούσε, πλούσια, με τις δάφνες των νιάτων του.

Από την άλλη όμως μας πρόσφερε μερικά μνημειώδη έργα, το "εμπάργκο" είναι για μένα ένας από τα καλύτερα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας και πολύ ανώτερο από το "σταυρό του νότου" (σε καββαδία πάντα ήμουν με την Μαρίζα Κωχ). Γενικά κράτησε το "έντεχνο" τραγούδι σε κάποιο επίπεδο και θα είμαστε πάντα ευγνώμονες γι αυτό.

 

[Mr Spock]

Ένα ολόκληρο κίνημα της pop μουσικής χαρακτηρίζεται "three chords wonders", πως δηλαδή τρία ακόρντα αρκούν για να φτιάξεις ένα επικό τραγούδι, αν χρησιμοποιήσεις περισσότερα το χαλάς.

Αυτό προσωπικά θα το χαρακτήριζα υπερβολή καθώς είναι αρκετές οι φορές που δύο ακόρντα αρκούν για να έχεις ένα επικό τραγούδι

 

[Deleted member 23222]

Ένα ολόκληρο κίνημα της pop μουσικής χαρακτηρίζεται "three chords wonders", πως δηλαδή τρία ακόρντα αρκούν για να φτιάξεις ένα επικό τραγούδι, αν χρησιμοποιήσεις περισσότερα το χαλάς.

Αυτό προσωπικά θα το χαρακτήριζα υπερβολή καθώς είναι αρκετές οι φορές που δύο ακόρντα αρκούν για να έχεις ένα επικό τραγούδι. Ακολουθούν παραδείγματα.





Για το Μικρούτσικο δεν έχω να πω πολλά. Δεν τον θεωρώ τον σούπερ καλλιτέχνη, είχε πολλές εμμονές συνθετικές όπως το κλασσικό τρικάκι με το ανέβασμα τόνου σε κάθε κουπλέ, έκατσε, "έφαγε" και σέρβιρε ξαναζεσταμένες όλες τις έξοχες δημιουργίες του από το '90 και μετά. Για 30 σχεδόν χρόνια δηλαδή ζούσε, πλούσια, με τις δάφνες των νιάτων του.

Από την άλλη όμως μας πρόσφερε μερικά μνημειώδη έργα, το "εμπάργκο" είναι για μένα ένας από τα καλύτερα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας και πολύ ανώτερο από το "σταυρό του νότου" (σε καββαδία πάντα ήμουν με την Μαρίζα Κωχ). Γενικά κράτησε το "έντεχνο" τραγούδι σε κάποιο επίπεδο και θα είμαστε πάντα ευγνώμονες γι αυτό.

Δεν είναι ότι διαφωνώ μαζί σου, είναι καθαρά θέμα αντίληψης της μουσικής.
Το Slabo Day πχ το πρωτάκουσα σε ένα καφέ που πηγαίναμε μετά από...κοπάνες γύρω στα 14.
Μετά από δυό τρία ακούσματα, το σκυλοβαρέθηκα από τότε, σε αντίθεση πχ με το apostle που άντεξε...περισσότερο στο χρόνο.

Ο φίλος ο Μελάς, μίλησε για τη Ρόζα, ένα κομμάτι κλασσικής γραφής Μικρούτσικου που έκανε πάταγο στην Ελλάδα, ενώ δεν έχει καν κουπλέ ή ρεφρέν.

Η μουσική που μου αρέσει είναι περισσότερο αυτή που με...στρώνει στον καναπέ, και μου επιβάλλει να ακούσω χωρίς διακοπές και χωρίς παράλληλες ασχολίες.

Συμφωνώ ότι το Εμπάργκο είναι αξιόλογος δίσκος για τον Μικρούτσικο.
Ότι δεν μας αρέσει, δεν είναι φυσικά σκουπίδι...

View attachment 151384

Ποτέ δεν γούσταρα τον Reed , εκτός από το Perfect Day...
Αν ο Reed μπορεί να μας μιλήσει μουσικά, τι να πει και ο Wyatt πχ??

 

[Mr Spock]

Ότι δεν μας αρέσει, δεν είναι φυσικά σκουπίδι...

-

- εννοείται , καλό είναι να έχουμε και αντικειμενική αντίληψη και κατ΄επέκταση αναγνώριση , αυτών που δεν μας αρέσουν . . . πχ : δεν μου αρέσει η Madona , δεν είναι όμως τρελοί τόσες χιλιάδες θαυμαστές της ( μουσικών συμπεριλαμβανομένων ) . . . άρα είναι μία μαζικά αναγνωρισμένη επαγγελματίας , άρα αποδεκτή και από εμένα . . . άσχετο εάν δεν την ακούω

 

[Deleted member 23222]

-

- εννοείται , καλό είναι να έχουμε και αντικειμενική αντίληψη και κατ΄επέκταση αναγνώριση , αυτών που δεν μας αρέσουν . . . πχ : δεν μου αρέσει η Madona , δεν είναι όμως τρελοί τόσες χιλιάδες θαυμαστές της ( μουσικών συμπεριλαμβανομένων ) . . . άρα είναι μία μαζικά αναγνωρισμένη επαγγελματίας , άρα αποδεκτή και από εμένα . . . άσχετο εάν δεν την ακούω

Όμως συμφωνείς ότι το γούστο και μόνο, μπορεί να σε αποτρέψει να χαρακτηρίσεις "διαμάντι" πχ το like a virgin, ενώ οι οπαδοί πίνουν νερό στο γοβάκι της...

 

[Mr Spock]

Όμως συμφωνείς ότι το γούστο και μόνο, μπορεί να σε αποτρέψει να χαρακτηρίσεις "διαμάντι" πχ το like a virgin, ενώ οι οπαδοί πίνουν νερό στο γοβάκι της...

- συμφωνώ και επαυξάνω . . . πολλές φορές το προσωπικό μου γούστο χτίζει τοίχους , αφήνοντας την πληροφορία απ΄έξω . . . τουλάχιστον όταν ασχολήθηκα πιεστικά με την εν λόγω καλλιτέχνη αποκόμισα το frozen που μου αρέσει πολύ

 

[Deleted member 23222]

- συμφωνώ και επαυξάνω . . . πολλές φορές το προσωπικό μου γούστο χτίζει τοίχους , αφήνοντας την πληροφορία απ΄έξω . . . τουλάχιστον όταν ασχολήθηκα πιεστικά με την εν λόγω καλλιτέχνη αποκόμισα το frozen που μου αρέσει πολύ

Πολλές φορές, παρασυρόμαστε από μια "δημοσιογραφική" προσέγγιση στη μουσική, όπου οφείλουμε να αποδεχθούμε ως θέσφατο, αξιολογήσεις βασισμένες σε ακροάσεις και κριτική χιλιάδων ακροατών και "ειδικών".

Για να είσαι ...musically correct, το αποδέχεσαι αδιαμαρτύρητα, αλλά πρακτικά, όταν είσαι έτοιμος να ακούσεις κάτι για να περάσεις καλά,εμπιστεύεσαι και ακολουθείς αυτό(ν) που σε οδηγεί σε γνωστά και βατά μουσικά μονοπάτια, μέχρι εσύ να αποφασίσεις για την..."υπέρβαση" στο επόμενο κεφάλαιο...

 

[Mr Spock]

,,,Ακούω κυρίως "μαύρη" μουσική διασκέδασης.

- υπάρχει και άσπρη . . .

 

[Messenger]

Ανακοίνωση με την οποία αρνείται την κηδεία δημοσία δαπάνη εξέδωσε η οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου, η οποία σημειώνει ότι με τον τρόπο αυτό θέλουν να δείξουν την αντίθεσή τους στον τρόπο με τον οποίο έχει χειριστεί το υπουργείο Πολιτισμού το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων.

Η οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου δεν αποδέχεται την κηδεία δημοσία δαπάνη

Ανακοίνωση με την οποία αρνείται την κηδεία δημοσία δαπάνη εξέδωσε η οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου, η οποία σημειώνει ότι με τον τρόπο αυτό θέλουν να δείξουν την αντίθεσή τους στον τρόπο με τον οποίο έχει χειριστεί το υπουργείο Πολιτισμού το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων. Τι απαντά η...

www.efsyn.gr