Aς ακούσουμε κλασική μουσική!

[Prince]

Merry music-making...good only for entertainment.
Τέτοιου είδους...εγχειρήματα είναι ευχάριστα και διασκεδαστικά, αλλά, έστω και άθελα, κάνουν ζημιά στην βαθύτερη κατανόηση και, κατά συνέπεια, και στην πραγματική εκτίμηση του πρωτότυπου έργου.

 

[Prince]

Είναι γεγονός ότι πλέον υπάρχει υπερπροσφορά ποσότητας νέων ερμηνειών και πρέπει πλέον να εφευρεθούν συστήματα "αυτόματης αξιολόγησης", δεν εννοώ βέβαια τα likes στο facebook & youtube. Η υπερπροσφορά απο μόνη της δεν είναι κατ' ανάγκην κακό, διότι η streaming μουσική είναι πάμφθηνη οπότε μπορείς, αν μάλιστα είσαι και γνώστης, να αξιολογήσεις τις πραγματικά αξιόλογες ερμηνείες. Σήμερα όμως πλέον και στην Ελλάδα αλλά κυρίως και στο εξωτερικό η μουσική εκπαίδευση έχει απλωθεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί ερμηνευτές υπερεπαρκείς τεχνικά οπότε είναι πλέον θέμα να είναι και καλλιτέχνες ή ποιοί από αυτούς είναι και καλλιτέχνες. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις μορφές τέχνης.

Δεν μπορεί να "εφευρεθεί" κανένα "σύστημα αυτόματης αξιολόγησης", καθόσον η αξιολόγηση ενέχει και προσωπικές απόψεις και διαφορετικές προσεγγίσεις. Στο παρελθόν, οι ολίγοι "αστέρες", μπορούσαν, σε κάποιο βάθος χρόνου, και να ωριμάσουν και να συγκεντρώσουν μία κοινή αντίληψη αξιολόγησης του ταλέντου και της μουσικής προσφοράς τους. Σήμερα, σχεδόν όλοι βγαίνουν στο προσκήνιο -και δη το διεθνές- πολύ νωρίς, ενώ όλα γύρω τους κινούνται με μεγάλη ταχύτητα.
Η υπερπροσφορά δημιουργεί πληθωριστικές τάσεις και μεγάλη διασπορά τεχνικά αξιόλογων ταλέντων, που, όμως, δεν μπορεί να τους απορροφήσει το σύστημα, ειδικά σε σταθερή βάση, ανέξαρτητα από την αξία τους, καθόσον είναι είδος σε υπερεπάρκεια. Το αποτέλεσμα είναι, για την πλειονότητα αυτών των κατά τα άλλα καλών μουσικών, να καταφεύγουν στο κυνήγι του χρήματος (όσο κατά περίπτωση μπορεί να είναι αυτό), καθόσον η καλλιτεχνική τους αξία και δεν μπορεί δεόντως να εκτιμηθεί και, ως εκ τούτου, οι αμοιβές τους να είναι περιορισμένες, σε βαθμό που να αναγκάζονται να αποδέχονται κάθε διαθέσιμη ευκαιρία, όσο καλλιτεχνικά ευτελής μπορεί να είναι.

 

[jag]

 

[jag]

 

[jag]

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Θυμάμαι μια παλιά διαφήμιση που έλεγε <κολλημένος με την μπάλα> και αναγνώρισα τον εαυτό μου στην παρακάτω ηχογράφηση της 2ης σονάτας του Chopin.

Εναλλακτικά με Rubinstein ή με έναν άλλον εξαιρετικό πιανίστα τον Rachmaninov παρά τις πολλές και πολύ καλές ερμηνείες-ηχογραφήσεις.

 

[m1ts0s]

 

[Prince]

Θυμάμαι μια παλιά διαφήμιση που έλεγε <κολλημένος με την μπάλα> και αναγνώρισα τον εαυτό μου στην παρακάτω ηχογράφηση της 2ης σονάτας του Chopin.

Εναλλακτικά με Rubinstein ή με έναν άλλον εξαιρετικό πιανίστα τον Rachmaninov παρά τις πολλές και πολύ καλές ερμηνείες-ηχογραφήσεις.

View attachment 193394

Φυσικά, ένας τέτοιος θρύλος του Πιάνου δεν μπορεί να είναι πάρα ένα σπουδαίο απόκτημα για κάθε σοβαρή συλλογή. Και μάλιστα σε SACD format αξίζει έτι περισσότερο. Κατ' αναλογία, θα έλεγα το ίδιο και για τον μεγάλο Rubinstein.
Καθόσον υπάρχουν εκατοντάδες ηχογραφήσεις του σημαντικού αυτού έργου του Chopin, ας μου επιτραπεί να αναφέρω μερικές δικές μου προτιμήσεις από μεταγενέστερα ονόματα:
- H Martha Argerich στην κλασική της εκδοση στην DG. Το πιανιστικό της ταλέντο και η μοναδική της προσωπικότητα πάντα με γοήτευαν σχεδόν σε ό,τι έχει παίξει.
- Ο Michael Pletnev στην πρωτότυπη έκδοσή του σε Virgin (τώρα σε Warner). Και αυτός ο πιανίστας ό,τι άγγιζε, του έδινε πλήρες νόημα. Είναι κρίμα που τελικά από πρώτος πιανίστας προτίμησε να γίνει ένας δεύτερος μαέστρος.
- Ο νέος αλλά πολύ προικισμένος Γάλλος πιανίστας Julien Brocal, αποκάλυψη και προστατευόμενος της περίφημης Πορτογαλίδας πιανίστα Maria Joao Pires, στην εξαιρετική παραγωγή της Βρετανικής Rubicon. Η ερμηνεία του είναι αρκετά τολμηρή και αρκούντως εμπνευσμένη, σε ορισμένα σημεία ίσως και αιρετική. Η χαρακτηριστική ιδιοσυγκρασία του εν λόγω πιανίστα φαίνεται στο περιστατικό που αναφέρει Βρετανός μουσικοκριτικός, όταν τον άκουσε να παίζει -σε πρόβα- ένα έργο του Ravel. Όταν τον πλησίασε και τον ρώτησε ποιο έργο του μεγάλου Γάλλου συνθέτη ήταν αυτό που έπαιζε, ο κ. Brocal απήντησε: "Δεν ήταν Ravel. Ήμουν εγώ!".
- Για καθαρά audiophile εμπειρία αλλά και σπουδαίa ερμηνεία, εκτιμώ τα μέγιστα την εντυπωσιακή παραγωγή της Γιαπωνέζικης Triton με τον εξαίρετο Ουκρανό πιανίστα Sergei Edelmann.
Τέλος, σε Φορτεπιάνο, από τις μάλλον λίγες ερμηνείες, προτιμώ εκείνη την εκλεκτική παραγωγή της Αυστριακής εταιρείας Paladino, με την ελάχιστα γνωστή αλλά πολύ ικανή Αυστριακή πιανίστα Natalia Rehling, η οποία παίζει σε ένα εξαιρετικό πρωτότυπο Fortepiano Conrad Graf του 1828.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Θα προσέθετα και τον Evgeni Kissin.

 

[Prince]

Θα προσέθετα και τον Evgeni Kissin.

Γιατί όχι? Ο Kissin, στις καλές του στιγμές, δείχνει ένα απίστευτο ταλέντο. Απλώς, δεν μου φαίνεται σταθερός. Πάντως, στο δίσκο του στην παλιά καλή RCA, υπήρξε σπουδαίος (το Πένθιμο Εμβατήριο είναι πραγματικά...Lento. Μόνον η πολύ αξιόλογη και ιδιάζουσα Beth Levin είναι ακόμα piu Lento).
Ενδεχομένως, να ποσθέσουμε και την άλλη ιδιαίτερη περίπτωση που λέγεται...Sokolov (στην Naive).
Και περιμένω και τον Koroliov. Έχει ηχογραφήσει δύο εξαιρετικούς δίσκους με έργα Chopin (στη Γερμανική Tacet), αλλά ακόμη όχι τις Σονάτες.

 

[coolmind]

Ενα κλασικο έργο σε μια πολυ ενδιαφερουσα ενορχηστρωση,με την συμφωνικη ορχηστρα του Σικαγο.Μου αρεσαν πολυ τα γκονγκ στην αρχη και οι τυμπανες.

 

[deleted user 10898]

Ειδική Διαδικτυακή Προβολή: Ο Λεωνίδας Καβάκος ερμηνεύει Μπαχ στην Επίδαυρο | Πρωτοχρονιά στις 17:00 και για 48 ώρες - Athens Epidaurus Festival

To Special Event για τα 65 χρόνια Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου που δόθηκε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 17 Ιουλίου 2020

greekfestival.gr

 

[Vakis2000]

Bach.... Glenn!
Ασφαλώς γνωρίζετε τον συνδυασμό, όμως συνιστάται η σημείωση σε καιρούς πανδημίας. Φάρμακο κατά του στρες!

Glenn Gould.

Glenn Gould.

Glenn Gould

 

[Prince]

Ενα κλασικο έργο σε μια πολυ ενδιαφερουσα ενορχηστρωση,με την συμφωνικη ορχηστρα του Σικαγο.Μου αρεσαν πολυ τα γκονγκ στην αρχη και οι τυμπανες.

Ένα "σύγχρονο" (modern) κλασικό εργο θα το χαρακτήριζα, καθόσον αποτελεί σύνθεση του παρελθόντα αιώνα. Σίγουρα καταξιωμένο και στις ζωντανές εκτελέσεις και στη δισκογραφία.
Η ενορχήστρωση του έργου είναι του ιδίου του συνθέτη (και είναι ασυνήθιστα "πλούσια" έως εμπνευσμένα υπερβολική στο ορχηστρικό και στο χορωδιακό μέρος).
Η εκτέλεση του Levine είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή, αν όχι και ουσιαστική. Ορχήστρα, χορωδίες και σολίστες είναι όλοι τους...first rate!
Τα "γκονγκ και οι τυμπάνες" δεν είναι τίποτε, αν υπολογίσουμε ότι στο έργο ο συνθέτης χρησιμοποιεί ούτε λίγο ούτε πολύ...17 είδη κρουστών, δύο πιάνα και μία celesta!
Σίγουρα είναι ένα έργο από αυτά τα...one of a kind.

 

[TGD]

Ο πρώτος κλασικός δίσκος που απέκτησα ήταν η Carmina Burana. Ζήτησα από τον πατέρα μου πριν πάρα πολλά χρόνια να μου τον φέρει από το ταξίδι του στην Αγγλία. Τον είδε λοιπόν στη βιτρίνα του HMV και εντυπωσιάστηκε από το εξώφυλλο με τα παλιά τραπουλόχαρτα. Τόσο πολύ που ξέχασε το όνομα του δίσκου! Μετά από μερικές μέρες πήγε να τον αγοράσει και δεν ήταν πια στη βιτρίνα. Οπότε έψαξε όλο τα μαγαζί για τον δίσκο με τα τραπουλόχαρτα στο εξώφυλλο...

Σήμερα βέβαια ξέρω ότι δεν ήταν σπουδαία εκτέλεση ή ηχογράφηση, ψηφίζω Jochum.

 

[Dimifoot]

Eugene Ormandy

 

[Kostas Kefalas]

Canto Ostinato – Music by Simeon ten Holt – Aliud Records

 

[editor]

Ας είμαστε ευγνώμονες για το γεγονός ότι η ζωή εξομαλύνει,συνθέτει και ισορροπει τις αντιθέσεις
με μεγαλη μαεστρία.

Απ'αυτό το κομμάτι των νέων που μας κανει λίγο πιο αισιόδοξους για το μέλλον,
Gloria από την Misa Criolla του Αργεντινού Ariel Ramirez.
Συνθεση του 1964 που
αντεχει στο χρονο.
Εδώ από τη χορωδία του πανεπιστημίου Notre Dame της Indiana.
Αίσιο και ασφαλές το νέο έτος.

 

[Prince]

Ο πρώτος κλασικός δίσκος που απέκτησα ήταν η Carmina Burana. Ζήτησα από τον πατέρα μου πριν πάρα πολλά χρόνια να μου τον φέρει από το ταξίδι του στην Αγγλία. Τον είδε λοιπόν στη βιτρίνα του HMV και εντυπωσιάστηκε από το εξώφυλλο με τα παλιά τραπουλόχαρτα. Τόσο πολύ που ξέχασε το όνομα του δίσκου! Μετά από μερικές μέρες πήγε να τον αγοράσει και δεν ήταν πια στη βιτρίνα. Οπότε έψαξε όλο τα μαγαζί για τον δίσκο με τα τραπουλόχαρτα στο εξώφυλλο...

Σήμερα βέβαια ξέρω ότι δεν ήταν σπουδαία εκτέλεση ή ηχογράφηση, ψηφίζω Jochum.

Ο Stokowsky ήταν μεγάλος αλλά ιδιαίτερος μαέστρος και σπουδαίος ενορχηστρωτής. Ελπίζω να μην "πείραξε" και τον Orff...Η συγκεκριμένη ηχογράφηση έχει περιπέσει στη λήθη και δεν την γνωρίζω. Αλλώστε, ο Stokowsky έμεινε στη δισκογραφική ιστορία πιο πολύ για τις ευρυματικές και ευφάνταστες ενορχηστρώσεις του, ιδίως στους Bach, Wagner, Mozart κ.α.
Η ερμηνεία του Jochum στην ιστορική πλέον ηχογράφηση της DG και με πρώτης ποιότητας σολίστες θεωρείται μία από τις πιο ενδεδειγμένες ερμηνείες αναφοράς του έργου, αν και η "ηλικία" της φαίνεται πλέον.
Από τις πιο μεταγενέστερες, πάντα με γοήτευε η θεώρηση του A. Previn (κυρίως η πιο "κλασική" του στην παλιά καλή ΕΜΙ, τώρα στη Warner, αλλά και η δεύτερή του στην DG είναι αρκούντως ικανοποιητική) και η κάπως πιο επιθετικά θεαματική προσέγγιση του Tilson Thomas (στην παλαιά CBS, νυν Sony).
Επίσης, ο Ozawa, στην παλαιά κραταιή Philips, είχε ένα θαυμάσιο καστ από σολίστες, την Φιλαρμονική του Βερολίνου και αντίστοιχα εξαίρετες χορωδίες, με αποτέλεσμα να μας δώσει και με την ιδαίτερη "μαεστρία" του μία λάμπρη εκτέλεση του έργου.
Τέλος, θα αναφέρω και τον Rattle, καθόσον τον είδα και live στο Βερολίνο και είναι πρόδηλο ότι...το έχει...πολύ καλά το έργο. Η ηχογράφηση του στην ΕΜΙ, νυν Warner, έχει όλα τα εχέγγυα μίας σούπερ εκτέλεσης (σπουδαίους σολίστες, μία πάντα in top form Berliner Philharmoniker και τις αντίστοιχες εξαίρετες χορωδίες του Βερολίνου). Η παραγωγή, επίσης, ευνοεί την καλλίτερη δυνατή απόδοση ενός τόσο δύσκολου να αναπαραχθεί στο ακέραιο, ως ηχογράφηση, έργο.

 

[Prince]

Ας είμαστε ευγνώμονες για το γεγονός ότι η ζωή εξομαλύνει,συνθέτει και ισορροπει τις αντιθέσεις
με μεγαλη μαεστρία.

Απ'αυτό το κομμάτι των νέων που μας κανει λίγο πιο αισιόδοξους για το μέλλον,
Gloria από την Misa Criolla του Αργεντινού Ariel Ramirez.
Συνθεση του 1964 που
αντεχει στο χρονο.
Εδώ από τη χορωδία του πανεπιστημίου Notre Dame της Indiana.
Αίσιο και ασφαλές το νέο έτος.

This is not my cup of tea, αλλά όντως αντέχει στο χρόνο και είναι μία καλή...εναλλακτική διαφυγή από τα πλέον κλασικά έργα.
Προσωπικά, προτιμώ το Gloria του Poulenc, ιδίως στη live ηχογράφηση με τον αξέχαστο και σπουδαίο Jansons και την Concertgebouw (σε εξαίρετη παραγωγή της RCO Live, σε SACD).
Μακάρι η ζωή να συνεχίσει να είναι φιλική στις ανθρώπινες αντιφατικές πράξεις και να φέρει μία πιο διαρκή και ισόρροπη κατάσταση μίας κάποιας ευτυχίας.
Ας είμαστε γεροί και ευτυχείς στο Νέο αυτό ελπιδοφόρο Έτος. Καλή Χρονιά σε όλους σας!