Aς ακούσουμε κλασική μουσική!

[Prince]

ΟΧΙ φυσικα....δεν θα ακουγαμε μουσικη γενικα χωρις εικονα.
....ομως η οπτικη αποσπαση ισχυει, δεν αντιλαμβανεσαι το ιδιο πραγμα με η χωρις εικονα.
Δεν μπορει ο εγκεφαλος να διαγραψει τα 2 ηχεια που βλεπει η κατι αλλο και να βαλει στην θεση τους μια ορχηστρα....
Ακομα και σε home theater καταστασεις που εχεις εικονα και ηχο το απολυτα σωστο ειναι να μην βλεπεις ηχεια κ.λ.π.......ολο και κατι θα σε αποσπαση καποια στιγμη.

αναφεθηκα λοιπον συγκεκριμενα στα bold που θεωρω οτι μονο με κλειστα ματια ταξιδευεις καλυτερα...





για πες μας για το ομορφο πικαπιον τι και πως...

Spoiler: το εχω με ιδια φωτο ...

View attachment 201451

Η ακουστική εμπειρία του δίσκου έχει το πλεονέκτημα ότι, με τη μίνιμουμ απόσπαση του να βλέπεις που και που ό,τιδήποτε άλλο στο δωμάτιο ακρόασης, δεν με εμποδίζει να εντρυφήσω στο καθαρώς μουσικό έργο, στη μουσική του γραφή και αξία, χωρίς να έχω την παραμικρή επίδραση από ενίοτε τελείως ξένες προς το έργο κινήσεις ή μορφασμούς του/των μουσικού/ών. Ύστερα από κάποιες δεκαετίες σχεδόν καθημερινών ακροάσεων, ήκιστα μπορεί να με επηρεάσουν τα όποια αντικείμενα στο δωμάτιο ακρόασης. Εκείνο που μετράει είναι το καθαρό άκουσμα και η μουσική μελέτη αυτού.

 

[editor]

Προς ακρόαση τρία συμφωνικά έργα του 20ου αιώνα, αντίδοτο στην ζοφερη επικαιροτητα
και στα αβανγκάρντ "τσιμεντωματα"
σε καλές εκτελέσεις.

-Carl Nielsen 4η συμφωνία.
Με την συμφωνική του Σικάγου και τον
Jean Martinon.
-Richard Strauss
Eine Alpensinfonie
Με την ορχήστρα της Βαυαρικης Ραδιοφωνιας
και τον Lorin Maazel
-Ralph Waughan Williams Sea Symphony με την συμφωνική του Λονδίνου και τον Andre Previn.

Έργα εμπνευσμένα από τις δυνάμεις της φύσης γεματα ενέργεια και ικανά να εμφυσήσουν στον ακροατη δύναμη και αισιοδοξία.

 

[SteveV]

Δεν πιστεύω ότι έχω διαβάσει πουθενά ή ότι έχει δηλωθεί από τον συνθέτη ότι η γραφή σε έντεχνη μορφή ενός δημοτικού χορού είχε οιαδήποτε "έμπνευση" από κάποιο άλλο έργο άλλου συνθέτη.

Για να κλείσει το θέμα με τους χορούς, (δεν θα χορέψουμε εδώ τον πυρρίχιο), σίγουρα δεν έχουν διερευνηθεί τα πάντα για όλους τους συνθέτες και τα έργα τους, μένουν πολλά ακόμα να γραφτούν. Ούτε βέβαια όλοι οι συνθέτες θα αποκάλυπταν τις πηγές της έμπνευσής τους. Με εμπιστοσύνη στην ακοή του, ο καθένας ας ακούσει και ας συγκρίνει τα δύο συγκεκριμένα έργα για τα οποία έγινε λόγος προηγουμένως καί ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

 

[Prince]

Για να κλείσει το θέμα με τους χορούς, (δεν θα χορέψουμε εδώ τον πυρρίχιο), σίγουρα δεν έχουν διερευνηθεί τα πάντα για όλους τους συνθέτες και τα έργα τους, μένουν πολλά ακόμα να γραφτούν. Ούτε βέβαια όλοι οι συνθέτες θα αποκάλυπταν τις πηγές της έμπνευσής τους. Με εμπιστοσύνη στην ακοή του, ο καθένας ας ακούσει και ας συγκρίνει τα δύο συγκεκριμένα έργα για τα οποία έγινε λόγος προηγουμένως καί ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Fair enough...εάν είναι να βασιστούμε στην "εμπιστοσύνη στην ακοή" μας...
Ένα ίσως τελευταίο συμπέρασμα: Αμφότερα τα έργα είναι συναρπαστικά ως ακούσματα και αρκούντως ενδιαφέροντα για μελέτη ως προς την ενορχήστρωσή τους (ο χορός του Σκαλκώτα στην ενορχήστρωσή του για Συμφωνική Ορχήστρα).

 

[TGD]

Κάτι γνωστό, σε παγκοσμιοποιημένη εκδοχή: ρώσικη μουσική, αραβικές επιδράσεις, ισπανική ορχήστρα, σκανδιναυός μαέστρος:

Νομίζω ότι ο ενθουσιασμός του κοινού είναι δικαιολογημένος.

 

[SteveV]

"Le Roi danse" - Idylle Sur La Paix (Air pour Madame la Dauphine)

 

[SteveV]

 

[SteveV]

 

[Prince]

Κεφαλαιώδους σημασίας οργανικό έργο του μέγιστου Bach, γραμμένο για το Όργανο, αλλά τόσο σημαντικό ώστε να υπάρχει και σε εμπνευσμένες μεταγραφές για το σύγχρονο Grand Piano (πλεόν γνωστή αυτή του συνθέτη Eugen d'Albert), για δύο Πιάνα (Max Reger), για διάφορα μικρά σύνολα και για μεγάλη Συμφωνική Ορχήστρα (πλέον φημισμένη εκείνη του Lepolod Stokowski, πιο Κλασική αυτή του Respighi).

 

[Prince]

Αναμφισβήτητα μία υπέροχη άρια και μία σημαντική ερμηνεία από ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα (πέρα από φωνή/τεχνική κλπ.) στο χώρο της Όπερας.
Πάντως, επειδή η άρια αυτή είναι καθαρά ένα εξαίσιας ομορφιάς έργο και το πρωτότυπο λιμπρέτο είναι στα Ιταλικά, προτιμώ μακράν μία πρωτίστως καθαρά όμορφη φωνή κοντράλτο (ή έστω μεσοφώνου) και τραγουδισμένο στην πρωτότυπη γλώσσα (έχει διαφορά το "Che faro senza Euridice" {Τι να κάνω χωρίς την Ευριδίκη} από το "J'ai perdu mon Euridice" {Έχασα την Ευριδίκη}).
Ως εκ τούτου, η Κλασική πραγματικά ωραία φωνή κοντράλτο της μεγάλης Kathleen Ferrier στο έργο αυτό παραμένει αξεπέραστη, παρά τα προβλήματα ήχου λόγω μη ύπαρξης πραγματικού hi fi την εποχή εκείνη της δόξας (στην αδόκητα σύντομη ζωή της) της σπουδαίας αυτής τραγουδίστριας.

 

[SteveV]

Μαρία Κάλλας. Μήδεια, όπερα βασισμένη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Με Ελληνικούς υπότιτλους.

Maria Callas - NEMICI SENZA COR (Greek Subtitles) 1957

Maria Callas - E CHE? IO SON MEDEA (Greek Subtitles) 1957

 

[SteveV]

Αναμφισβήτητα μία υπέροχη άρια και μία σημαντική ερμηνεία από ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα (πέρα από φωνή/τεχνική κλπ.) στο χώρο της Όπερας.
Πάντως, επειδή η άρια αυτή είναι καθαρά ένα εξαίσιας ομορφιάς έργο και το πρωτότυπο λιμπρέτο είναι στα Ιταλικά, προτιμώ μακράν μία πρωτίστως καθαρά όμορφη φωνή κοντράλτο (ή έστω μεσοφώνου) και τραγουδισμένο στην πρωτότυπη γλώσσα (έχει διαφορά το "Che faro senza Euridice" {Τι να κάνω χωρίς την Ευριδίκη} από το "J'ai perdu mon Euridice" {Έχασα την Ευριδίκη}).
Ως εκ τούτου, η Κλασική πραγματικά ωραία φωνή κοντράλτο της μεγάλης Kathleen Ferrier στο έργο αυτό παραμένει αξεπέραστη, παρά τα προβλήματα ήχου λόγω μη ύπαρξης πραγματικού hi fi την εποχή εκείνη της δόξας (στην αδόκητα σύντομη ζωή της) της σπουδαίας αυτής τραγουδίστριας.

Μαρία Κάλλας, κορυφαία. Che faro senza Euridice ή J'ai perdu mon Eurydice. Προτιμώ το πρώτο. Ανεξάρτητα από αυτό, οι γυναικείες φωνές είναι πράγματι εντυπωσιακές, αλλά μια αντρική φωνή ίσως να ταίραζε καλύτερα στο θέμα. Ένας άντρας θρηνεί για τη γυναίκα του που έχασε. π.χ. Luciano Pavarotti ή Juan Diego Flórez.
Luciano Pavarotti - Che faro senza Euridice (Bari, 1984)
Orphée et Eurydice - 'J'ai perdu mon Eurydice' (Juan Diego Flórez, The Royal Opera)

 

[Prince]

Μαρία Κάλλας, κορυφαία. Che faro senza Euridice ή J'ai perdu mon Eurydice. Προτιμώ το πρώτο. Ανεξάρτητα από αυτό, οι γυναικείες φωνές είναι πράγματι εντυπωσιακές, αλλά μια αντρική φωνή ίσως να ταίραζε καλύτερα στο θέμα. Ένας άντρας θρηνεί για τη γυναίκα του που έχασε. π.χ. Luciano Pavarotti ή Juan Diego Flórez.
Luciano Pavarotti - Che faro senza Euridice (Bari, 1984)
Orphée et Eurydice - 'J'ai perdu mon Eurydice' (Juan Diego Flórez, The Royal Opera)

Η αντρική φωνή μπορεί να ταίριαζε στο θέμα, αλλά μουσικά η εποχή, ο συνθέτης και η ηδυπαθής μουσική που έγραψε καταδείκνυουν γυναικεία φωνή και δη μεσοφώνου ή κοντράλτο (για την εποχή μας) ή κοντρατενόρου (η τυπική ιστορική αλήθεια). Οι τενόροι που το έχουν τραγουδήσει, καίτοι εξαίρετοι τραγουδιστές (Pavarotti, Florez) δεν ανταποκρίνονται ούτε στο στυλ ούτε στο ύφος της μουσικής του Gluck, χωρίς να παύει να είναι εντυπωσιακό το τραγουδιστικό αποτέλεσμα.
Πιστεύω η ερμηνεία και η εξαιρετικά όμορφη φωνή (για κοντράλτο) της Ferrier είναι δύσκολο να ξεπερασθούν, ειδικά ως προς την εξαίσια μουσικότητα και την μοναδική εκφραστικότητα της ερμηνείας της.

 

[panag 505]

Sir Edward Elgar Cello Concerto in E minor Op.85

υπό τον Sir John Barbirolli και την Συμφωνική του Λονδίνου, ένα έργο που ταυτίστηκε με την Jacqueline Du Pré στο τσέλο. Πρόσφατα διάβασα την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία της και μου κίνησε το ενδιαφέρον, έτσι τώρα ξεκίνησα να ακούω το Cello Concerto του Frederik Delius πάλι με την Jacqueline Du Pré υπό τον Malcom Sargent

 

[SteveV]

Η αντρική φωνή μπορεί να ταίριαζε στο θέμα, αλλά μουσικά η εποχή, ο συνθέτης και η ηδυπαθής μουσική που έγραψε καταδείκνυουν γυναικεία φωνή και δη μεσοφώνου ή κοντράλτο (για την εποχή μας) ή κοντρατενόρου (η τυπική ιστορική αλήθεια). Οι τενόροι που το έχουν τραγουδήσει, καίτοι εξαίρετοι τραγουδιστές (Pavarotti, Florez) δεν ανταποκρίνονται ούτε στο στυλ ούτε στο ύφος της μουσικής του Gluck, χωρίς να παύει να είναι εντυπωσιακό το τραγουδιστικό αποτέλεσμα.
Πιστεύω η ερμηνεία και η εξαιρετικά όμορφη φωνή (για κοντράλτο) της Ferrier είναι δύσκολο να ξεπερασθούν, ειδικά ως προς την εξαίσια μουσικότητα και την μοναδική εκφραστικότητα της ερμηνείας της.

Ο Pavarotti δεν μου αρέσει σαν Ορφέας, βαρύς, δεν εκφράζει συναισθήματα, δεν υπάρχει πάθος, απόγνωση, θλίψη και θρήνος. Λίγο καλύτερος ο Florez, αλλά και αυτός δεν.... Τον ρόλο του Ορφέα έπαιξαν οι καστράτοι Gaetano Guadagni και Vito Giuseppe Millico. Το 1774 στο Παρίσι τον ρόλο τραγούδησε ο κοντρατενόρος Joseph Legros. Ο Hector Berlioz (1803-1869) αναθεώρησε την παρτιτούρα και τραγουδήθηκε από γυναίκα κοντράλτο το 1859.

 

[Prince]

Ο Pavarotti δεν μου αρέσει σαν Ορφέας, βαρύς, δεν εκφράζει συναισθήματα, δεν υπάρχει πάθος, απόγνωση, θλίψη και θρήνος. Λίγο καλύτερος ο Florez, αλλά και αυτός δεν.... Τον ρόλο του Ορφέα έπαιξαν οι καστράτοι Gaetano Guadagni και Vito Giuseppe Millico. Το 1774 στο Παρίσι τον ρόλο τραγούδησε ο κοντρατενόρος Joseph Legros. Ο Hector Berlioz (1803-1869) αναθεώρησε την παρτιτούρα και τραγουδήθηκε από γυναίκα κοντράλτο το 1859.

Με την σταδιακή εξάλειψη των καστράτων (μία επονείδιστη περίπτωση τραγουδιστών) και την σχετικά περιορισμένη χρήση κοντρατενόρων σε Κλασικές Όπερες, οι μεσόφωνες και κοντράλτο φωνές ανέλαβαν να ερμηνεύσουν όλους εκείνους τους ανδρικούς ρόλους, που οι συνθέτες της εποχής Baroque και της μεταβατικής περιόδου στην Κλασική προορίζοντο για τους καστράτους. Μεταξύ των διαφόρων κοντρατενόρων και των γυναικείων φωνών, προτιμώ ξεκάθαρα μία κοντράλτο ή μία στιβαρή μεσόφωνο για τον ρόλο του Ορφέα.

Sir Edward Elgar Cello Concerto in E minor Op.85

υπό τον Sir John Barbirolli και την Συμφωνική του Λονδίνου, ένα έργο που ταυτίστηκε με την Jacqueline Du Pré στο τσέλο. Πρόσφατα διάβασα την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία της και μου κίνησε το ενδιαφέρον, έτσι τώρα ξεκίνησα να ακούω το Cello Concerto του Frederik Delius πάλι με την Jacqueline Du Pré υπό τον Malcom Sargent

Το Κοντσέρτο για τσέλο του Elgar αποτελούσε το signature piece της Du Pre. Ελάχιστοι τσελίστες μπόρεσαν να αποδώσουν με τόση έμφαση στη λεπτομέρεια, τόσο από μουσικής όσο και από εκφραστικής πλευράς, την κάθε πτυχή του έργου αυτού.
Βέβαια, η Du Pre υπήρξε μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές του οργάνου της, εξαίρετη σε ό,τι αναλάμβανε να ερμηνεύσει. Οι δύο Σονάτες για τσέλο και πιάνο του Beethoven (in A major & D major) με τον Stephen Bishop-Kovacevich είναι από τις πλέον εντυπωσιακές και εμφατικά σπουδαίες ερμηνείες.

 

[SteveV]

Les Barricades Mysterieuses (Couperin) played on a original 17th French Harpsichord!

HEXACORDUM APOLLNIS - J.PACHELBEL ( Harpsichord )

1:Ciacona d-moll 0:00~ 2:Aria quartia 5:37~ 3:Aria tertia 11:40~ 4:Aria prima 16:48~ 5:Aria quinta 23:08~ 6:Arietta F-dur 29:23~ 7:Aria secunda 37:30~ 8:Aria sesta 44:07~ 9:Ciacona C-dur 51:57

 

[Prince]

Les Barricades Mysterieuses (Couperin) played on a original 17th French Harpsichord!

HEXACORDUM APOLLNIS - J.PACHELBEL ( Harpsichord )

1:Ciacona d-moll 0:00~ 2:Aria quartia 5:37~ 3:Aria tertia 11:40~ 4:Aria prima 16:48~ 5:Aria quinta 23:08~ 6:Arietta F-dur 29:23~ 7:Aria secunda 37:30~ 8:Aria sesta 44:07~ 9:Ciacona C-dur 51:57

Ωραία αντιπαράθεση με ένα πολύ σύντομο αλλά εξαιρετικά αγαπητό και δημοφιλές κομμάτι και με ένα πολύ μεγάλης διάρκειας, κεφαλαιώδους σημασίας και σπάνια παιγμένο (ειδικά στο κλειδοκύμβαλο) έργο της περιόδου του Baroque.
Το πρώτο (Les Barricades Mysterieuses) αποτελεί μέρος του έκτου "βιβλίου" (Ordre), έργων για κλειδοκύμβαλο του μεγάλου Γάλλου συνθέτη Francois Couperin. Είναι ιδιαίτερα αγαπητό και ως μέρος προγράμματος αλλά περισσότερο ως encore συναυλιών πιανιστών. Υπάρχει ικανή δισκογραφική παρουσία του εν λόγω κομματιού. Πλέον πρόσφατη αυτή της Harmonia Mundi, στο CD "Proust, Le Concert Retrouve", παιγμένο σε ένα πιάνο Erard του 1891.
Το δεύτερο, μία συλλογή από "6 Άριες με τις Παραλλαγές τους" (σε διαφορετικές τονικότητες), που αποτελούν, κατά τεκμήριο, το πλέον σημαντικό έργο του πολύ αξιόλογου Γερμανού συνθέτη Johann Pachelbel. Το έργο έχει γραφεί για το (Εκκλησιαστικό) Όργανο αλλά, σπανιότερα, μπορεί να παιχτεί και στο κλειδοκύμβαλο. Δισκογραφικά, υπάρχεί ικανός αριθμός εξαιρετικών παραγωγών του συνολικού έργου του Pachelbel, είτε ως box set είτε σε ξεχωριστά CDs. H πιο πρόσφατη και εξαίρετη παραγωγή, σε SACD, εκείνη της CPO.

 

[SteveV]

 

[SteveV]

Haydn - The Seven Last Words of Christ + Presentation (Century’s recording / André Charlin)