TAR (2022)

[Deleted member 50795]

όταν τη δω θα έχω άποψη,..αν καταφέρω να τη δω …(158’ )

 

[thva]

όταν τη δω θα έχω άποψη,..αν καταφέρω να τη δω …(158’ )

Α, μπράβο έτσι γίνεται η δουλειά. Την βλέπεις εσυ, την βλέπει ο Bhutia κλπ το λέτε και όσοι εμπιστεύονται την κριση σας απο παρελθόντες συστάσεις , πάει και την βλέπει.

 

[melina]

Εψαχνα να βρω το σχόλιο που είχα κάνει στο δίπλα νήμα για αυτή την ταινία και δεν το βρήκα, μάλλον δεν έγραψα τελικά, ε; πάει το χάνουμε το μυαλό πατριώτη.

Ταινιάρα μεν λόγω ερμηνείας δε. Ή αλλιώς, αν δεν έπαιζε όπως έπαιξε η ΚΒ θα το προσπερνούσαμε εύκολα.

 

[thva]

Εψαχνα να βρω το σχόλιο που είχα κάνει στο δίπλα νήμα για αυτή την ταινία και δεν το βρήκα, μάλλον δεν έγραψα τελικά, ε; πάει το χάνουμε το μυαλό πατριώτη.

Ταινιάρα μεν λόγω ερμηνείας δε. Ή αλλιώς, αν δεν έπαιζε όπως έπαιξε η ΚΒ θα το προσπερνούσαμε εύκολα.

Και τα ηθικά διλήμματα που λέει ο Bhutia δεν ετέθηκαν ικανοποιητικά δηλαδή ;

 

[melina]

Κατά τη γνώμη μου δεν ετέθησαν διλήμματα.

 

[thva]

Κατά τη γνώμη μου δεν ετέθησαν διλήμματα.

Μπορεί να παρερμήνευσα την αναφορά του αγαπητού Bhutia.

Κατά εσένα τι ακριβώς διαπραγματευόταν η ταινία, στον πυρήνα της ;

Μόνο τον χαρακτήρα της εν λόγω μαέστρου και τις σχέσεις της με τι ;

 

[melina]

Εγώ το είδα περισσότερο σαν μια στυγνή, πιουρίστικη περιγραφή μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας.
Μια διεισδυτική ματιά από την κλειδαρότρυπα αν θέλετε.
Για μια γυναίκα, σε ένα ανδροκρατούμενο χώρο, όπου λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό σαν άντρας, αυταρχικά τόσο λόγω της φύσης της θέσης, μάεστρος γαρ, αλλά και σκληρά χωρίς συναίσθημα στα θέματα διοίκησης του οργανισμού, ως διευθύντρια της ορχήστρας, στη λεσβιακή της σχέση όπου έχει εμφανώς το ρόλο του αρσενικού, αλλά και το ρόλο του πατέρα ως προς την κόρη, όπου έχει τις εξωσυζυγικές της σχέσεις (όπως ο κάθε επιτυχημένος σωστός άντρας ) με έντονο το στοιχείο της επιβολής και της προβολής ισχύος της θέσης της. "Το ταξίδι του Ικαρου" από το ζενίθ στην πτώση είναι ακόμα μια ιστορία από τις πολλές που έχουμε δει στη ζωή. Δεν βλέπω τόσο την ηθογραφία στη διαδρομή αυτή όσο την προβολή της ευκολίας, της ταχύτητας και της "άγριας δικαιοσύνης" που καθορίζουν σήμερα μεγάλες και απότομες αλλαγές στη ζωή ενός εκάστου που θα έλεγε και ο μπουτια.
Ισως να μην βλέπω εγώ το ηθικό δίλημμα που βλέπει ο μπουτια, σε ότι αφορά την αποδοχή του καλλιτέχνη σε σχέση με το χαρακτήρα του (αν το έχω καταλάβει σωστά ότι αυτό θέτει ο μπουτια ως ζήτημα που πραγματεύεται η ταινία) γιατί είναι ένα θέμα που το έχω λύσει μέσα μου.
Ως μια περιγραφή λοιπόν μιας πολύ ιδιαίτερης προσωπικότητας νομίζω ότι όσο ενδιαφέρον και να είναι το περιεχόμενο αυτής αν αυτό δεν αποδοθεί σωστά, τι σωστά δηλαδή, μιλάμε για καθηλωτικά από αυτόν/ην που ενσαρκώνει το χαρακτήρα θα πάει άκλαφτο.

Με αφορμή την κουβέντα και επειδή πάει καιρός που την έχω δει χάζευα λίγο στο imdb διάφορα, μεταξύ αυτών και τα trivia. Γράφει εκεί κάπου το παρακάτω,

Todd Field wrote the film specifically for Cate Blanchett and would not have made the film without her.

 

[thva]

Todd Field wrote the film specifically for Cate Blanchett and would not have made the film without her.

Ναι αυτό το κάνουν πολλοί σκηνοθέτες αλλά και συνθέτες. Δεν είναι περίεργο, ούτε κατακριτέο, οδηγεί σε καλό αποτέλεσμα τις πιο πολλές φορές καθώς γνωρίζουν αυτοί τις ανάγκες ενός ρόλου ή ενός τραγουδιού.

Για τα άλλα ήσουν σαφής. Ευχαριστούμε.

 

[Deleted member 50795]

την ταινία δε την ξέρω καθώς δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τον κινηματογράφο ( δεν μου αρέσει). Διαβάζοντας το αρχικό πόστ και τα επόμενα περί αμφισβήτησης της αξιοπιστίας του θεσμού των βραβείων Όσκαρ, μπήκα στον κόπο να ρίξω μια μάτια τριγύρω ,ως ενας καλοπροαίρετα καχύποπτος, με εύλογες απορίες περί αυτού.

Οταν διαπίστωσα ότι αυτή η ταινία εντάσσεται στην κατηγορία του «ναι μεν αλλά» ,με μέτριες βαθμολογίες (75% κριτικών και στο 50% κοινό), τότε διαφάνηκε πως δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας περί αξιοπιστίας του θεσμού, αλλά περί αξιοπιστίας της υποκειμενικής κρίσης του καθενός , επ´αυτού.

Αν μια ταινία «αξίζει» για βραβείο (ή οι συντελεστές της), θα πρέπει αυτό να επιβεβαιώνεται και μέσα στις κριτικές και στην αποδοχή του κόσμου ,δηλαδή συνάμα και αναγκαία στην πράξη και όχι στα «χαρτιά» και στην κοσμοθεωρία του καθενός περί του «αντιθέτου».

Για άλλη μια φορά τα νούμερα νικάνε και όχι οι υποκειμενικές προσωπικές διαπιστώσεις μεν ,μέσω αντικειμενικών αποτυπώσεων των γεγονότων δε , οι οποίες …δεν θα ληφθούν σοβαρά..υπ´οψιν.

(πάραυτα δεν με ενδιαφέρει ο κινηματογράφος , καθώς το θεωρώ πολύ «κονσερβοποιημένο» μέσο ).

 

[Bhutia]

Κατά τη γνώμη μου δεν ετέθησαν διλήμματα.

Πράγματι δεν έθεσε διλήμματα στους ίδιους τους χαρακτήρες οι οποίοι δρουν χωρίς δισταγμούς ακολουθώντας καθένας δική του ατζέντα. Εννοείται κιόλας ότι η ταινία όπως είναι διαμορφωμένη στηρίζεται στην ερμηνεία του πρωταγωνιστικού ρόλου η οποία είτε θα την απογείωνε είτε θα την έστελνε άκλαυτη. Η συνάρτηση της δημιουργίας με την επιλογή της πρωταγωνίστριας θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στη σκηνοθετική δεξιοτεχνία.

Πρόσθετο δίλημμα από μέρους μου είναι να έκανα spoiling σε κομβικές σκηνές προκειμένου ν'αντέκρουα τον melina. Αν η ταινία έβγαινε απαράλλακτη μερικά χρόνια πριν δεν θα λειτουργούσε όπως γίνεται τώρα στη συνείδηση των θεατών. Ο χειριστικός χαρακτήρας της ηρωίδας ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε εποχή και πρότυπα, στην υπόθεση όμως υποβάλλεται αντισταθμιστικά σε συνεχόμενη κακόβουλη αντιμετώπιση χάρη στη χρήση smartphone και της ασφαλούς παντοδυναμίας πίσω από τις οθόνες.

Τραγική ειρωνεία επίσης ότι η ηρωίδα ξεφεύγει για τον τρόπο που φέρθηκε στο κοριτσάκι που έκανε bullying στην κόρη της στο σχολείο αλλά εξοστρακίζεται από την περιωπή και την εύνοια για πράξεις που δεν θα δούμε ποτέ να έχουν γίνει ακριβώς όπως της καταλογίζονται. Με σημείο καμπής τη σκηνή του ατυχήματος η σκηνοθετική ματιά μεταβαίνει από την ουδετερότητα ενός εξωτερικού παρατηρητή στο στοιχειωμένο σύμπαν του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα. Παρακολουθούμε από τότε μέχρι τον επίλογο τη διαταραχή της πραγματικότητας όπως βιώνεται από την ίδια την ηρωίδα.

Εκτός των ηθικών προεκτάσεων ο θεατής λοιπόν καλείται να κρίνει για δικό του λογαριασμό αν όλα θα ίσχυαν ακριβώς όπως του εμφανίζονται.Η υποκειμενικότητα στην κρίση γίνεται κομμάτι του νοήματος από την ταινία.

 

[xfader]

Πω ρε κούραση...

 

[TGD]

Όχι, η ταινία δεν κουράζει. Απλά αφήνει ένα σωρό ερωτήματα να πλανώνται για το πώς έγιναν ή ακόμα κι αν έγιναν κάποια πράγματα. Δεν θα της έδινα όσκαρ ταινίας, αλλά α' γυναικείου ρόλου σίγουρα.

Η ταινία έχει πολλές στιγμές που είναι κατανοητές μόνον σε όσους ακούνε κλασική. Σε πολλά σημεία μόνο εγώ γέλαγα στην αίθουσα. Ας πούμε στους τίτλους, ήρθε η σύνδεση ανάμεσα στις κατηγορίες της Τάρ για τη μουσική της διάσημης ισλανδής συνθέτριας Θορβαλντόττιρ, όταν τη μουσική την έχει γράψει η έτερη γνωστή ισλανδή συνθέτης Γκουδναντόττιρ.

 

[Bhutia]

Πω ρε κούραση...

Εσείς φίλτατε x να πάτε να παίξετε...Monster Hunter.
Η ταινία δεν είναι για τις αντοχές σας...

 

[thva]

την ταινία δε την ξέρω καθώς δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τον κινηματογράφο ( δεν μου αρέσει). Διαβάζοντας το αρχικό πόστ και τα επόμενα περί αμφισβήτησης της αξιοπιστίας του θεσμού των βραβείων Όσκαρ, μπήκα στον κόπο να ρίξω μια μάτια τριγύρω ,ως ενας καλοπροαίρετα καχύποπτος, με εύλογες απορίες περί αυτού.

Οταν διαπίστωσα ότι αυτή η ταινία εντάσσεται στην κατηγορία του «ναι μεν αλλά» ,με μέτριες βαθμολογίες (75% κριτικών και στο 50% κοινό), τότε διαφάνηκε πως δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας περί αξιοπιστίας του θεσμού, αλλά περί αξιοπιστίας της υποκειμενικής κρίσης του καθενός , επ´αυτού.

Αν μια ταινία «αξίζει» για βραβείο (ή οι συντελεστές της), θα πρέπει αυτό να επιβεβαιώνεται και μέσα στις κριτικές και στην αποδοχή του κόσμου ,δηλαδή συνάμα και αναγκαία στην πράξη και όχι στα «χαρτιά» και στην κοσμοθεωρία του καθενός περί του «αντιθέτου».

Για άλλη μια φορά τα νούμερα νικάνε και όχι οι υποκειμενικές προσωπικές διαπιστώσεις μεν ,μέσω αντικειμενικών αποτυπώσεων των γεγονότων δε , οι οποίες …δεν θα ληφθούν σοβαρά..υπ´οψιν.

(πάραυτα δεν με ενδιαφέρει ο κινηματογράφος , καθώς το θεωρώ πολύ «κονσερβοποιημένο» μέσο ).

Δεν είναι διαγράμματα η τέχνη blue. Είναι για έξυπνους και δημιουργικούς ανθρώπους, όχι για μηχανικούς και γιατρούς.

 

[Ν.Κ.]

Δεν είναι διαγράμματα η τέχνη blue. Είναι για έξυπνους και δημιουργικούς ανθρώπους, όχι για μηχανικούς και γιατρούς.

Εσυ παντως ουτε γιατρος ,ουτε μηχανικος ουτε καλλιτεχνης εισαι

 

[thva]

Εσυ παντως ουτε γιατρος ,ουτε μηχανικος ουτε καλλιτεχνης εισαι

Ναι αυτό το έχω πεί και είναι γνωστό. Για το τρίτο μόνο λυπάμαι.

Εσύ τι είσαι ή έστω εαν δεν θές να το αποκαλύψεις πες .... τι δεν είσαι ;

 

[xfader]

Εσυ παντως ουτε γιατρος ,ουτε μηχανικος ουτε καλλιτεχνης εισαι

Εγώ είμαι μηχανικός και καλλιτέχνης και θα προτιμούσα να ήμουν γιατρός...

 

[thva]

Εγώ είμαι μηχανικός και καλλιτέχνης και θα προτιμούσα να ήμουν γιατρός...

Εσύ έχεις όλα τα κακά της μοίρας πάνω σου.

Τι μηχανικός είσαι ; Κάποιοι εξαιρούνται για αυτό ρωτάω.

 

[xfader]

Εσύ έχεις όλα τα κακά της μοίρας πάνω σου.

Τι μηχανικός είσαι ; Κάποιοι εξαιρούνται για αυτό ρωτάω.

Πολιτικός. Με επαγγελματική εμπειρία μικρότερη από τον Τσίπρα.

 

[thva]

Έχω γράψει τέτοια άρθρα σε πιο γενικό και εύπεπτο στιλ, παλιά που συνεργαζόμουν με διάφορα έντυπα (με ψευδώνυμα). Πλέον έχω αποσυρθεί από τέτοιες αναζητήσεις γιατί είμαι biased. Επικρατεί το συναίσθημα της μιζέριας στους χώρους αυτούς και με κουράζει όποτε πρέπει να αφήσω στην άκρη την κοροϊδία.

Εμένα θα είναι καλό βρε συ. Απλό. Πέντε γραμμές. Δεν είναι απο αυτά, καθώς δεν ξέρω τόσα πολλά και ούτε ξερω να γράφω.

Αλλά ΟΚ ... εξάλλου πλάκα σου κάνω. Δεν είμαι υπέρ του συσχετισμού της πολιτικής με την τέχνη. Ούτε η άνθσιη της ή παρακμή της συνδέεται (ή θα έπρεπε να συνδέεται στο μυαλό των ανθρώπων) απαραίτητα με κάποια πολιτική απόφαση.

Δηλαδη το πόστ θα κατακρίνει αυτήν την μιζέρια και θα την καταστήσει όχι μόνο άχρηστη αλλά και επιζήμια. .