Ένα απόγευμα στου Κώστα Ear

[Hans of Matrix]

Σιγουρα μιλας για τον ηχο που ακουσες? Μηπως συνεβει κατι αλλο? Τα @@ σου τα πηρες φευγοντας η τα ξεχασες? Αυτο με τις καμπανες με εβαλε σε υποψιες στο τελος

Τώρα που το λες

από κάποιο σημείο και μετά δεν ξεχωρίζω τι έζησα. Ουφ, άχημα μπλέξαμε. Πήγαμε να ακούσουμε και γυρίσαμε αλλιώτικοι.

Νιώθω όμως ότι πέρασα "πολύ καλά"

 

[Timaras]

Ουφ, άχημα μπλέξαμε. Πήγαμε να ακούσουμε και γυρίσαμε αλλιώτικοι.

Εντάξει,δεν είναι δύσκολο.

Βρίσκεις το χώρο
Τον περιποιείσαι
Αγοράζεις καινούρια ηχεία
Αγοράζεις σαμπζ
Αγοράζεις προσεσσορα
Καλιμπραρεις και απολαμβάνεις

Ευκολακι




Κώστα,πολλά συγχαρητήρια που έφτασες τον στόχο που έθεσες.

Πρέπει να είναι από τα πολύ λίγα σεταπς
στην Ελλάδα (ίσως να μην υπάρχει άλλο?) στημένο by the book των καλύτερων και με κορυφαία μηχανήματα.

Πραγματικά πολλά συγχαρητήρια και μπράβο!

 

[T. Kyriakopoulos]

Αν είχε και ακριβά καλώδια θα έφτανε το τέλειο.

 

[Hans of Matrix]

Για να ολοκληρώνω την αφήγηση της εμπειρίας μου και να δώσω πια μια ολοκληρωμένη εικόνα για όποιον ενδιαφέρεται,

θα σας πω ότι ότι ο Κώστας συνειδητά μάλλον ξεκίνησε με στέρεο ηχογραφήσεις. 

Αυτό που από την αρχή με άφησε άφωνο ήταν η αμεσότητα της ηχητικής απεικόνισης, σε συνδυασμό με την εντύπωση μίας ας το πω συμπαγούς ηχόσφαιρας, χωρίς ωστόσο να παύει η ηχογράφηση να είναι στέρεο. Ο ήχος δηλαδή ερχόταν ξεκάθαρα από μπροστά, απλά ένιωθα ότι ό,τι στέρεο είχα ακούσει μέχρι τώρα ερχόταν από 2 „σχισμές ήχου L+R“ σε σχέση με τον καμβά ήχου που άκουγα για πρώτη φορά εκεί.

Απ όσο κατάλαβα ο Trinnov έκανε κάποιο upmixing, που σίγουρα συμπεριλάμβανε τουλάχιστον το κεντρικό κανάλι. Είτε ισχύει αυτό είτε όχι, το „στέρεο“ του Κώστα δεν είχε απολύτως καμία σχέση με αυτό που ξέρω από παιδί.


Η αμεσότητα της ηχητικής απεικόνισης δεν συνιστάτο μόνο στον εντοπισμό των οργάνων και φωνών στον τρισδιάστατο χώρο της ηχητικής σκηνής, ο οποίος ήταν ξεκάθαρος, αλλά και στην συνεκτικότητα κάθε ξεχωριστού ηχοχρώματος οποιουδήποτε ήχου συμπεριλάμβανε ή ηχογράφηση.


Ποτέ δεν έχω ξανακούσει το „τίουινγκ“ της ηλεκτρικής κιθάρας τόσο πλουσιοπάροχα, έξοχα, σχεδόν το γεύτηκα. Και δεν μ’ αρέσει η ηλεκτρική κιθάρα.


Ποτέ, από παιδί, μα ποτέ, δεν μου άρεσε η παραδοσιακή ή η λαϊκή ή γενικά η ελληνική μουσική. Ο Κώστας μου έβαλε Μπέλλου. Ξυλούρη. Μητροπάνο. Μηλιώκα. Παπακωνσταντίνου.


Είχα μείνει κάγκελο, ένιωθα απωθημένες, ανενεργές συστοιχίες του DNA μου να αντηχούν για πρώτη φορά.
Είχα ξεχάσει τον Bach και τον Tchaikovsky και άκουγα τις φωνητικές χορδές του Μητροπάνου να μυρίζουν μέλι και τα άντερα της Μπέλλου να μου κλωτσούν τη συνείδηση. Δεν άκουγα μουσική. Ακουγα την ψυχή τους να τραγουδά. Η λύρα του Ξυλούρη με βασανίζει ακόμα, πέντε μέρες μετά. 


Ένα συμπαγές ημισφαίριο ήχου, ένα πλανητάριο, που αντί να ακούς τις άπειρες αντηχήσεις του χώρου, που όλοι ακούμε λίγο πολύ τόσα χρόνια, άκουγες για πρώτη φορά την πραγματική άμεση ακτινοβολία χωρίς περιττές και φορτικές ανακλάσεις, μοιρασμένη με μαεστρία σε όλους τους πιθανούς και απίθανους δορυφόρους, τόσο, που στο τέλος αισθανόσουν περιτυλιγμένος από μία ηχητική μεμβράνη βγαλμένη από το ασυνείδητο του Κιούμπρικ.

Ηχεία σου λέει ο άλλος. Μεμβράνη λέω εγώ. Έξω-πραγματικό.


Από τον Bob Dylan στη Laura Fygi, από την out of this world Björk μέχρι τους απίθανους Swingle Singers που είχαν κάνει τον Bach κλωστές και φωνητικό υφαντό, στους Ladysmith Black Mambazo, στους The Doors, στους Fairfield Four. 



Από αυτούς τους τρελούς:





..σε αυτούς τους τρελούς





Eγώ πάλευα με όλες μου τις αισθήσεις στο κόκκινο προσπαθώντας να κατανοήσω πως όλη αυτή η μουσική, με την οποία δεν είχα πολλή επαφή στη ζωή μου, έμπαινε μέσα μου (Νατο πάλι το υπονοούμενο! ) με έναν τρόπο που ξεπερνούσε τον ακουστικό.


Όσον αφορά στα φορμάτ οι αποστάσεις ανάμεσα στο στέρεο, στο πεντακάναλο και στο Atmos ήταν σαφείς, ειδικά στο Atmos το δημιούργημα του Κώστα ήταν εξωπλανητικό. Κατανοούσες που έχει φτάσει αυτή τη στιγμή η τεχνολογία, ταυτόχρονα πόσο πίσω έχεις μείνει εσύ με το „σχεδόν μονοκάναλο“

Από τα λίγα ακούσματα που είχα φέρει μαζί μου άκουσα στον Κώστα για πρώτη φορά αυτό σε atmos.

Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ότι αυτό που άκουγα ήταν αναπαραγωγή. Έκλεινα τα μάτια και ήμουν στον καθεδρικό της ηχογράφησης, θεέ μου, ο ήχος των γυναικείων φωνών ήταν βγαλμένος από τον παράδεισο και το σβήσιμο του κάθε ήχου ήταν η εκπνοή του ίδιου του ναού. Μόνο τα ολογράμματα έλειπαν. Τέλος του ταξιδιού.

Last but not least το μπάσο. Θα γράψω μόνο αυτό. Το σύστημα του Κώστα μου θύμισε κάτι που είχα ξεχάσει: Ότι πριν 21 χρόνια είχα βρεθεί στο γιγαντιαίο καθεδρικό της Κολωνίας και είχα ακούσει κάποιον που έπαιζε στο εκκλησιαστικό. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου το „ντό“ στα 16Hz από εκείνους τους γιγαντιαίους αυλούς. Το ξέρω ότι ήταν τούτο το ντο, γιατί ακούω απόλυτα.

Ε, 21 χρόνια αργότερα το θυμήθηκα ξανά. Ήταν το ίδιο, ένιωσα το ίδιο, μου ήρθαν οι αναμνήσεις των δονήσεων στην επιφάνεια. Έρρεαν τα 16 Hz από μέσα σου. Αβίαστα. Έκανες σέρφινγκ πάνω τους.

Έλεος.

 

[Hans of Matrix]

Επίλογος

Ο άνθρωπος που γνώρισα στη Θεσσαλονίκη και είχα και την ευκαιρία να μιλήσω αρκετά μαζί του, μου άλλαξε για πάντα όλα όσα νόμιζα ή πίστευα ότι γνώριζα. Άλλοι τόποι, άλλοι ωκεανοί. Τολμήστε να πάτε, να τον ακούσετε, να ακούσετε και τις μουσικές και να τσακιστείτε όπως έγραψα. Αποκλείεται να μην σας αρέσει αυτό το τσάκισμα.

Τελικά αισθάνεσαι όπως όταν βγαίνεις από το μουνί της μάνας σου και ακούς τον κόσμο για πρώτη φορά εκτός πλακούντα. Να, αυτό είναι μια πραγματικά ταιριαστή περιγραφή.

Όμως, προετοιμαστείτε και για μια κηδεία. Αν μετά από αυτό το ταξίδι ακούσετε οπουδήποτε "στέρεο" (εγώ άκουσα λίγο στην επιστροφή από Θεσσαλονίκη με "καλά" ακουστικά και dac) θα σας κυριεύσει λύπη και απογοήτευση. Και τρόμος. Θα αναζητάτε να απενεργοποιήσετε ένα μυστηριωδώς πατημένο "mono". Ο εγκέφαλος θα αναζητά το στερεοφωνικό ήχο με απόγνωση κι ας παίζει στέρεο το όποιο σύστημα.

Νιώθεις σαν να πέθανε ξαφνικά ο σκύλος ή η γάτα σου.

Τρομακτική εμπειρία. Ξαφνική η απώλεια.

Πέθανε το στέρεο σου. Νεκρό. Τα αυτιά σου δεν το ακούνε πια. Είναι εκεί, αλλά σαν να το πάτησε οδοστρωτήρας. Επίπεδο. Μονοδιάστατο. Άηχο.

Το σκότωσε ο Κώστας.

Και όσο και αν πονάει τούτο το θανατικό, δεν μπορείς παρά να του είσαι ευγνώμων μέχρι ...

...το τέλος όλου του ταξιδιού.

 

[Dimifoot]

Πέθανε το στέρεο σου

 

[thva]

Τελικά αισθάνεσαι όπως όταν βγαίνεις από το μουνί της μάνας σου και ακούς τον κόσμο για πρώτη φορά εκτός πλακούντα. Να, αυτό είναι μια πραγματικά ταιριαστή περιγραφή.

Μέχρι εδώ με είχες να κρέμομαι απο τα χείλη σου.

Έπρεπε να στείλουν έναν ποιητή που λέει και η Τζόντι Φόστερ στην ταινία Επαφή.

 

[wizzy]

@Hans of Matrix καλά όλα αυτά, αλλά Septic Flesh δεν ακούσατε...

Υ.Γ.: Ωραία ήταν η περιγραφή σου και κατέληξε σε σωστό συμπέρασμα. Σου εύχομαι να αποκτήσεις πολυκάναλο ηχοσύστημα.

 

[costas EAR]

Η αλήθεια είναι ότι το μπάσο έχει ξεφύγει, και γω δε το έχω ξεπεράσει ακόμα, είναι πραγματικά απόκοσμο, εξωπραγματικό.

Λίγες νύχτες πέρασαν που κατά τις 1:30 το βράδυ, έτοιμος να το κλείσω να πάω για ύπνο, παίζοντας μουσική στο roon, έπεσα όλως τυχαίως πάνω σε ένα καινούργιο (για μένα) δίσκο του Philip Glass, με εκκλησιαστικό όργανο:

Και τον άκουσα 2 φορές σερί, ολόκληρο..

Καλές 5 και κάτι το πρωί πήγα για ύπνο, δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα, δεν βγαίνει από ηχεία τέτοιο πράγμα.. εντελώς εξωγήινο.

Σήμερα έπαιζα αυτό:

Iveta Apkalna - Bach & Glass: Works for Organ

Listen to Bach & Glass: Works for Organ on TIDAL

tidal.com

Είναι παράνοια το waveforming, έχουν φύγει τα ντουβάρια του δωματίου, και μεταφέρεται ο ακροατής μέσα στην εκκλησία. Δεν υπάρχει αυτό το πράμα, είναι ανατριχιαστικό.

Με το ιμερσιβ άκουσμα, πλέον είμαι συνηθισμένος. Οτιδήποτε άλλο, είναι απλώς λειψό. Κάνει μπαμ.

Με το Γιάννη ακούγαμε μουσική όλο το πρωί, μέχρι τις 4 περίπου το απόγευμα, που πήγαμε για φαγητό. Όλα ήταν κυρίως δικάναλα, και SACD, δηλαδή 5-καναλα. Τελευταίο κομμάτι, ένα μόνο, πριν φύγουμε, του έβαλα Dolby Atmos. Ε, ένα δάκρυ του'τρεξε (ίσως και παραπάνω), δεν παλεύεται η διαφορά, είναι κολοσσιαία, δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση με οτιδήποτε άλλο, όσο καλό κι αν ήταν.

Οπότε, εκεί που ο Γιάννης έψαχνε ένα ζευγάρι ηχεία να πάρει, κι άκουσε πχ τα περλιστεν σε κάποιον έμπορο, αυτά παν. Δεν έχει νόημα. Το ιμερσιβ δε παλεύεται.

Αλλά εγώ συνηθισμένος, έτσι παίζει σωστά η μουσική. Πλέον δεν μου κάνει εντύπωση, είναι απλώς το σωστό. Δε "συγκινούμαι", πως να το πω.

Το απόγευμα, μετά το φαγητό, συνεχίσαμε ακροάσεις μέχρι αργά το βράδυ. Όλη μέρα ακροάσεις.

Σε μια μόνο φάση, πραγματικά συγκινήθηκα, του το'δειξα κιόλας, μου σηκώθηκε η τρίχα στο χέρι, ακόμα δε το έχω συνηθίσει. Σε εκκλησιαστικό όργανο. Είναι απόκοσμα αληθινό. Με συγκλονίζει.

Και χάριν στην ενεργοποίηση "pressure" του waveforming, οι 16 κύκλοι του "ντο" που λέει κι ο Γιάννης (εγώ δεν έχω τέτοιες γνώσεις), βγαίνουν τόσο χαλαρά, τόσο αβίαστα, χωρίς να τρίζει τίποτα στο δωμάτιο, σε σοβαρές στάθμες, όχι αστεία, στάθμες λάιβ λέμε, που δε γίνεται να μην σε συγκινήσει..

Το άκουσε και σε ένα ακόμα δίσκο αυτό, που δεν ήξερε ως τότε, ότι υπήρχε τέτοιο πράγμα στην ηχογράφηση. Μιλάμε για ηχογράφηση που την ήξερε απ'έξω, δικιά του. Ε, υπάρχει εκκλησιαστικό όργανο να παίζει κει, τέρμα κάτω. Λογικό να μην ακούγεται από κανένα "νορμαλ' σεταπ. Δεν βγάζουν υποχηους τα τυπικά σεταπ, και η πρώτη οκτάβα είναι θέμα.

Όταν ακούγεται όμως, ναι, ο υπόηχος, με όλο τον όγκο και τον παλμό του, με τις αντηχήσεις του χώρου της ηχογράφησης (κι όχι του χώρου ακρόασης) είναι μπουνιά στο στομάχι, λυγίζεις.

Μπράβο ρε τρινοβαδες, μπράβο σας.
Είναι εκπληκτικό αυτό που φτιάξατε.

 

[kalitsouni]

δίσκο του Philip Glass, με εκκλησιαστικό όργανο

Ονόματι; Θα ήθελα να το ακούσω αυτό!
edit: Αυτό του screenshot είναι;

Nevermind το ακούω τώρα. Μπουκώνουν τα ακουστικά μου...

 

[costas EAR]

edit: Αυτό του screenshot είναι;

Ναι. Σερί τον άκουσα, 2 φορές στη σειρά, δε μπορούσα να το σταματήσω..

Anna Lapwood - Mad Rush

Listen to Mad Rush on TIDAL

tidal.com

Μπουκώνουν τα ακουστικά μου...

Αλήθεια;
Περίεργο.. δεν μου φάνηκε "δύσκολο"..
Απλώς υπέροχο!