- Μηνύματα
- 1.935
- Reaction score
- 13
Στην Ελληνικη Δημοτικη μουσικη το κλαρινο μπηκε στις αρχες του 20ου αιωνα και αντικατεστησε τις διαφορες φλογερες, καθως το κλαρινο εχει περισσοτερες οκταβες αλλα κυριως πολυ δυνατοτερο Ηχο, αρα χρειαζεται μικροτερη προσπαθεια στο φυσιγμα απο τους οργανοπαιχτες στα πανυγηρια.Άσφαλώς σήμερα η διαφορά μεταξύ κλαρίνου και κλαρινέτου είναι κατά βάση ονοματολογική. Αυτό το σημείο έχει πλέον διευκρινισθεί. Θα πρέπει να σημειωθεί ωστόσο ότι η ονομασία "κλαρίνο" υπάρχει και στη δυτική ευρωπαϊκή μουσική. Από την εποχή του Μεσαίωνα και αργότερα στην Αναγέννηση απαντώνται οι όροι clario, claro, claron, clairon, clarone και άλλοι παρεμφερείς για να υποδηλώσουν διάφορα είδη τρομπέτας. Η ετυμολογία όλων αυτών των όρων είναι κοινή, το λατινικό επίθετο clarus που σημαίνει καθαρός, διαπεραστικός, δυνατός. (Εξ ου και οι λέξεις clear στα αγγλικά και clair στα γαλλικά). Στο πρώιμο μπαρόκ (αρχές του 17ου αιώνα) ως clarini προσδιορίζονται οι τρομπέτες που παρήγαγαν τον ψηλότερο ήχο (σε αντίθεση με τις βαθύφωνες που ονομαζόντουσαν principali). Ο όρος clarino χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς συνθέτες από το 1630 και μετά ως συνώνυμο της τρομπέτας. Αυτός ο όρος ανευρίσκεται σε ορισμένα έργα του Μπαχ, χρησιμοποιείται ακόμη και στις συμφωνικές παρτιτούρες του Μπετόβεν στις αρχές του 19ου αιώνα. Η ονομασία clarino χρησιμοποιήθηκε -αν και σε πολύ μικρότερη έκταση- για ορισμένες πρώιμες μορφές του οργάνου που αργότερα ονομάστηκε κλαρινέτο -η πρώτη χρήση αυτού του τελευταίου όρου χρονολογείται στα 1710
Αργοτερα φανηκε αλλο ενα πρακτικο πλεονεκτημα του κλαρινου σε σχεση με αλλα πνευστα, ιδιαιτερα χρησιμο σε πανυγηρικες εκδηλωσεις : Η διαμετρος του στομιου του ειναι στα μετρα των περισσοτερων δυναμικων μικροφωνων, τα οποια επισυναπτονται και συγκρατουνται εκει ευκολα με λιγη χαρτοταινια απο τους οργανοπαιχτες. To clarity που επιτυγχανεται με αυτον τον τροπο ειναι ανυπερβλητο.
Αλλη απαραιτητη προυποθεση επιτυχιας κατα το παιξιμο του κλαρινου, που εχει θεσει ηδη επιτακτικα η σχετικα συντομη παραδοση του οργανου στα μερη μας, ειναι η χρηση χρυσων δακτυλιδιων σε ολα τα δακτυλα που κινει παιζωντας ο καθε κλαρινιτζης που σεβεται την τεχνη του. Το βαρος του χρυσου συνεισφερει στο καλυτερο πατημα της νοτας, ενω η οπτικη εντυπωση του διακριτικα φωτιζομενου ευγενους μεταλλου προσθετει ποντους στην Οπτικοακουστικη προσληψη του συνολικου δρωμενου, ωστε να μπορουμε ανεπιφυλακτα να μιλαμε για Original Greek Tales of mystery and imagination.