- Μηνύματα
- 5.581
- Reaction score
- 297
Re: Τα θέλει ή δεν τα θέλει και τελικά είναι εύκολα ή δύσκολα ή...γιατί τόσο γέλ
Διόλου αδύνατον, Κώστα. Αλλά πρέπει ο ριβιούερ να έχει συνεχώς στο μυαλό του το στόχο του (ότι το κείμενο οφείλει να είναι χρήσιμο στον αναγνώστη και να τον βοηθάει να πάρει αποφάσεις) και φυσικά ένα κλαδευτήρι στο χέρι, για να περικόπτει τις παπαρολογίες. Μου έρχονται πρόχειρα στο νου τα κείμενα του Hi-Tech, που κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν το 1/3~1/4 της έκτασης που έχουν, χωρίς να μειωθεί η όποια ποσότητα πληροφορίας.
Από την άλλη μεριά, προσωπικά συμφωνώ με την ιδέα των αριθμητικών βαθμολογιών. Με την ιδέα, επαναλαμβάνω, όχι κατ' ανάγκην με την κάθε συγκεκριμένη βαθμολόγηση. Οι παγίδες που εμφανίζονται, όταν αποπειράται κανείς να ποσοτικοποιήσει κάτι πολυδιάστατο μέσα σε ένα μόνο νούμερο, είναι αυτονόητες, στην περίπτωσή μας όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, που λέει και μία λαϊκή αοιδός
Κλασσικό παράδειγμα ο μεγαλύτερος (ή έστω ο ισχυρότερος!) κριτικός κρασιών στον κόσμο, ο Robert Parker. Έχει κατακριθεί πολύ για την τακτική με την οποία καθιερώθηκε, να βαθμολογεί δηλαδή το κάθε κρασί σε μία κλίμακα με άριστα το 100. Ο ίδιος, υπερασπιζόμενος τη μεθοδολογία του, είχε απαντήσει ότι κατά τη γνώμη του δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο, οσονδήποτε άσχετος, ο οποίος εάν του ζητηθεί ποιό από δύο ποτήρια κρασί προτιμάει, δεν θα μπορέσει να πει με σιγουριά "αυτό" και στη συνέχεια να δικαιολογήσει την προτίμησή του, οσονδήποτε απλά ή έστω και απλοϊκά.
Από 'κει και πέρα είναι στο χέρι του καθενός να μάθει τη διαφορά ανάμεσα στα Μπορντό και τις Βουργουνδίες, τα Ξινόμαυρα και τα Αγιωργήτικα, τα Blanc de Gris και τα μοσχάτα, τα nouveau και τα pinot noir. Αυτό μας φέρνει ομαλά στον άλλο σημαντικό ρόλο του καλού ριβιούερ, τον εκπαιδευτικό. Και εδώ, ειδικά στην Ελλάδα μας, γίνεται εντελώς της τρελλής.
Νίκο, ο κάθε σοβαρός άνθρωπος στην εποχή μας (από αρχισυντάκτη μέχρι συνθέτη μέχρι σκηνοθέτη μέχρι ποιητή) πρώτα απ' όλα πρέπει να επιλέξει το κοινό του. Εκτός εάν ο σκοπός του συνοψίζεται στο: "Είμαι σοβαρός, διότι θέλω στα σοβαρά να γίνω πλούσιος"
Διόλου αδύνατον, Κώστα. Αλλά πρέπει ο ριβιούερ να έχει συνεχώς στο μυαλό του το στόχο του (ότι το κείμενο οφείλει να είναι χρήσιμο στον αναγνώστη και να τον βοηθάει να πάρει αποφάσεις) και φυσικά ένα κλαδευτήρι στο χέρι, για να περικόπτει τις παπαρολογίες. Μου έρχονται πρόχειρα στο νου τα κείμενα του Hi-Tech, που κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν το 1/3~1/4 της έκτασης που έχουν, χωρίς να μειωθεί η όποια ποσότητα πληροφορίας.
Από την άλλη μεριά, προσωπικά συμφωνώ με την ιδέα των αριθμητικών βαθμολογιών. Με την ιδέα, επαναλαμβάνω, όχι κατ' ανάγκην με την κάθε συγκεκριμένη βαθμολόγηση. Οι παγίδες που εμφανίζονται, όταν αποπειράται κανείς να ποσοτικοποιήσει κάτι πολυδιάστατο μέσα σε ένα μόνο νούμερο, είναι αυτονόητες, στην περίπτωσή μας όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, που λέει και μία λαϊκή αοιδός
Κλασσικό παράδειγμα ο μεγαλύτερος (ή έστω ο ισχυρότερος!) κριτικός κρασιών στον κόσμο, ο Robert Parker. Έχει κατακριθεί πολύ για την τακτική με την οποία καθιερώθηκε, να βαθμολογεί δηλαδή το κάθε κρασί σε μία κλίμακα με άριστα το 100. Ο ίδιος, υπερασπιζόμενος τη μεθοδολογία του, είχε απαντήσει ότι κατά τη γνώμη του δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο, οσονδήποτε άσχετος, ο οποίος εάν του ζητηθεί ποιό από δύο ποτήρια κρασί προτιμάει, δεν θα μπορέσει να πει με σιγουριά "αυτό" και στη συνέχεια να δικαιολογήσει την προτίμησή του, οσονδήποτε απλά ή έστω και απλοϊκά.
Από 'κει και πέρα είναι στο χέρι του καθενός να μάθει τη διαφορά ανάμεσα στα Μπορντό και τις Βουργουνδίες, τα Ξινόμαυρα και τα Αγιωργήτικα, τα Blanc de Gris και τα μοσχάτα, τα nouveau και τα pinot noir. Αυτό μας φέρνει ομαλά στον άλλο σημαντικό ρόλο του καλού ριβιούερ, τον εκπαιδευτικό. Και εδώ, ειδικά στην Ελλάδα μας, γίνεται εντελώς της τρελλής.
Νίκο, ο κάθε σοβαρός άνθρωπος στην εποχή μας (από αρχισυντάκτη μέχρι συνθέτη μέχρι σκηνοθέτη μέχρι ποιητή) πρώτα απ' όλα πρέπει να επιλέξει το κοινό του. Εκτός εάν ο σκοπός του συνοψίζεται στο: "Είμαι σοβαρός, διότι θέλω στα σοβαρά να γίνω πλούσιος"
